اس ام اس موزیک / دانلود آهنگ های جدید

اس ام اس موزیک / دانلود آهنگ های جدید

اس ام اس موزیک / دانلود آهنگ های جدید

اس ام اس موزیک / دانلود آهنگ های جدید

توان بادی

توان بادی (به انگلیسی: wind Power) تبدیل انرژی باد به نوعی مفید از انرژی مانند انرژی الکتریکی (با استفاده از توربین‌های بادی)، انرژی مکانیکی (مثلاً در آسیاب‌های بادی یا پمپ‌های بادی) و یا پیش‌رانش قایق‌ها و کشتی‌ها (مثلاً در قایق‌های بادبانی) است. در آسیاب‌های بادی از انرژی باد مستقیماً برای خرد کردن دانه‌ها و یا پمپ کردن آب استفاده می‌شود.

در پایان سال ۲۰۱۰، میزان ظرفیت نامی تولید برق بادی در سراسر جهان برابر ۱۹۷ گیگاوات بود.[۱] امروزه توان بادی در دنیا ظرفیت تولید سالانه ۴۳۰ تراوات ساعت انرژی الکتریکی را دارد که این میزان، ۲٫۵٪ مصرف برق دنیاست.[۱] در ۵ سال گذشته، رشد متوسط سالانه در توان بادی دنیا ۲۷٫۶٪ بوده و انتظار می‌رود که سهم باد در تولید انرژی الکتریکی دنیا تا سال ۲۰۱۳ به ۳٫۳۵٪ و تا سال ۲۰۱۸ به ۸٪ برسد.[۲]
یک نیروگاه بادی در شمال غرب انگلستان

کشورهای دانمارک با ۲۱٪،[۱] پرتغال با ۱۸٪،[۱] اسپانیا با ۱۶٪،[۱] ایرلند با ۱۴٪ و آلمان با ۹٪[۱] از نظر درصد تولید برق بادی از کل تولید انرژی الکتریکی در جایگاه‌های نخست قرار دارند. در سال ۲۰۱۱، ۸۳ کشور در دنیا از توان بادی برای تولید برق استفاده کرده‌اند.[۳]

انرژی بادی در مقادیر زیاد در مزارع بادی تولید و به شبکه الکتریکی متصل می‌شود. از توربین‌ها در تعداد کم معمولاً فقط برای تامین برق در مناطق دور افتاده استفاده می‌شود.

باد یکی از شاخصه‌های اصلی انرژی خورشیدی و هوای متحرک است و جزء کوچکی از خورشید که از تابش خورشید که از خارج به اتمسفر می‌رسد به انرژی بادتبدیل می‌شود.

اما از جمله دلایل تمایل کشورها برای افزایش ظرفیت تولید برق بادی مزایا بسیار زیاد این روش تولید انرژی الکتریکی است چراکه انرژی بادی فراوان، تجدیدپذیر و پاک است، در همه جای دنیا وجود دارد و همچنین در مقایسه با استفاده از انرژی سوخت‌های فسیلی میزان کمتری گاز گلخانه‌ای منتشر می‌کند.
این نوع توربین‌های سه پره از پرکاربردترین طراحی‌ها برای توربین‌های بادی هستند.

محتویات

    ۱ تاریخچه
    ۲ انرژی باد
        ۲.۱ مزایای انرژی بادی
        ۲.۲ ناکار آمدیهای انرژی بادی
        ۲.۳ توان پتانسیل توربین
        ۲.۴ توزیع سرعت باد
    ۳ ضریب ظرفیت
    ۴ محدودیت‌های ادواری و نفوذ
        ۴.۱ پیش‌بینی پذیری
    ۵ جاگذاری توربین
    ۶ بهره‌برداری از برق بادی
    ۷ برق بادی در مقیاس‌های کوچک
    ۸ انواع کاربردتوربین‌های بادی
        ۸.۱ ۱-[کاربردغیرنیروگاهی]
        ۸.۲ ۲-[کاربرد نیروگاهی]
            ۸.۲.۱ کاربرد غیر نیروگاهی
            ۸.۲.۲ پمپاژ اب در مناطق دور افتاده
            ۸.۲.۳ ۲-توربین‌های کوچک تولید کننده برق
            ۸.۲.۴ ۳-شارژ باتری
    ۹ کاربرد نیروگاهی
        ۹.۱ ۱-توربین‌های بادی منفرد
        ۹.۲ ۲-توربین‌های گروهی تولید باد
            ۹.۲.۱ الف-نیروگاههای کوچک
            ۹.۲.۲ ب-نیرو گاهها حجم متوسط
            ۹.۲.۳ ج-نیرو گاهها ی بزرگ
    ۱۰ آثار زیست محیطی
        ۱۰.۱ انتشار CO۲ و آلودگی
        ۱۰.۲ تاثیرات بوم شناختی
        ۱۰.۳ استفاده از زمین
        ۱۰.۴ آثار بر روی حیات وحش
            ۱۰.۴.۱ پرندگان
    ۱۱ نیروگاه بادی در آسمان
    ۱۲ بزرگترین توربین بادی جهان
    ۱۳ جستارهای وابسته
    ۱۴ پیوند به بیرون
    ۱۵ منابع

تاریخچه

قدیمی‌ترین روش استفاده از انرژی باد، به ایران باستان باز می‌گردد. برای نخستین بار، ایرانیان موفق شدند با استفاده از نیروی باد، دلو (دولاب) یا چرخ چاه را به گردش درآورده و از چاه‌های آب خود، آب را به سطح مزارع برسانند. احتمالاً نخستین ماشین بادی توسط ایرانیان باستان ساخته شده است و یونانیان برای خرد کردن دانه‌ها و مصریها، رومی‌ها و چینی‌ها برای قایقرانی و آبیاری از انرژی باد استفاده کرده‌اند.

در قرن ۱۳ این فناوری توسط سربازان صلیبی به اروپا برده شد و هلندیها فعالیت زیادی در توسعه دستگاههای بادی داشتند، بطوری که در اواسط قرن نوزدهم در حدوود ۹ هزاز ماشین بادی به منظورهای گوناگون مورد استفاده قرار می‌گرفته است. در زمان انقلاب صنعتی در اروپا استقاده از ماشینهای بادی رو به کاهش گذاشت. استفاده از انرژی باد در ایالات متحده از سال ۱۸۵۴ شروع شد. از این ماشینها بیشتر برای بالا کشیدن آب از چاههای آب و بعدها برای تولید الکتریسیته استفاده شد. بزرگترین ماشین بادی در زمان جنگ جهانی دوم توسط آمریکائیها ساخته شد.

در شوروی سابق در سال ۱۹۳۱ ماشینی بادی با محور افقی بکار انداختند که انتظار می‌رفت ۱۰۰ کیلو وات برق به شبکه بدهد. ارتفاع برج ۲۳ متر و قطر پره‌ها ۳۰٫۵ متر بود.[۴][۵]
انرژی باد
یک پره از یک توربین بادی
نوشتار اصلی: باد

منشا باد یک موضوع پیچیده‌است. از آنجاییکه زمین بطور نامساوی به وسیله نور خورشید گرم می‌شود بنابراین در قطب‌ها انرژی گرمایی کمتری نسبت به مناطق استوایی وجود دارد همچنین درخشکی‌ها تغییرات دما با سرعت بیشتری انجام می‌پذیرد و بنابراین خشکی‌ها زمین نسبت به دریاها زودتر گرم و زودتر سرد می‌شوند. این تفاوت دمای جهانی موجب به وجود آمدن یک سیستم جهانی تبادل حرارتی خواهد شد که از سطح زمین تا هوا کره، که مانند یک سقف مصنوعی عمل می‌کند، ادامه دارد. بیشتر انرژی که در حرکت باد وجود دارد را می‌توان در سطوح بالای جو پیدا کرد جایی که سرعت مداوم باد به بیش از ۱۶۰ کیلومتر در ساعت می‌رسد و سرانجام باد انرژی خود را در اثر اصطکاک با سطح زمین و جو از دست می‌دهد.

یک برآورد کلی اینگونه می‌گوید که ۷۲ تراوات (TW) انرژی باد بر روی زمین وجود دارد که پتانسیل تبدیل به انرژی الکتریکی را دارد و این مقدار قابل ترقی نیز هست.
مزایای انرژی بادی

از آنجای که انرژی باد در زمستان با توجه به وزش باد بیشتر می‌باشد و همین وزش شدید باعث می‌شود که الکتریسیته بیشتری تولید گردد انرزی باد نه آلودگی ایجاد می‌کند و جزوءانرژی‌های پایان ناپذیر می‌باشد و این فناوری باعث شده که هزینه این انرژی به مراتب کمتر از هزینه الکتریسیته تولید شده توسط زغال سنگ و شکافت هسته‌ای باشد
ناکار آمدیهای انرژی بادی

یکی از مسائل مهم در ناکارآمدی انرژی باد مساله زیست محیطی می‌باشد، با توجه به اینکه این مولدهای برق دارای ظاهر ناخوشایند و دارای سر و صدای بالای هستند
توان پتانسیل توربین

انرژی موجود در باد را می‌توان با عبور آن از داخل پره‌های و سپس انتقال گشتاور پره‌ها به روتور یک ژنراتور استخراج کرد. در این حالت میزان توان تبدیلی با تراکم باد، مساحت ناحیه جاروب شده توسط پره و مکعب سرعت باد بستگی دارد. به این ترتیب میزان توان قابل تبدیل در باد را می‌توان به این ترتیب به دست آورد:: P = \begin{matrix}\frac{1}{2}\end{matrix}\alpha\rho\pi r^2 v^3

که در این فرمول P توان تبدیلی به وات، α ضریب بهره‌وری (که به طراحی توربین وابسته‌است)، ρ تراکم باد بر حسب کیلوگرم بر مترمکعب، r شعاع پره‌های توربین برحسب متر و v سرعت باد برحسب متر بر ثانیه‌است.

زمانی که توربین انرژی باد را می‌گیرد سرعت باد کم خواهد شد که این خود باعث جدا شدن باد می‌شود. آلبرت بتز (Albert Betz) فیزیکدان آلمانی در ۱۹۱۹ اثبات کرد که یک توربین حداکثر می‌تواند ۵۹ درصد از انرژی بادی را که در مسیر آن می‌وزد را استخراج کند و به این ترتیب α در معادله بالا هرگز بیشتر از ۰٫۵۹ نخواهد شد.

از ترکیب این قانون با معادله بالا می‌توان اینگونه نتیجه گرفت:
نمودار میزان و پیشبینی استفاده از برق بادی در سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۰

    حجم هوایی که از منطقه جاروب شده توسط پره‌ها عبور می‌کند به میزان سرعت باد و چگالی هوا وابسته‌است. برای مثال در روزی سرد با دمای ۱۵ درجه سانتی‌گراد (۵۹ درجه فارنهایت) در سطح دریا، چگالی هوا برابر ۱٫۲۲۵ کیلوگرم بر متر مکعب است. در این حالت عبور بادی با سرعت ۸ متر بر ثانیه در روتوری به شعاع ۱۰۰ متر تقریباً موجب عبور ۷۷٬۰۰۰ کیلوگرم باد در منطقه جاروب شده توسط پره‌ها خواهد شد.
    انرژی جنبشی حجم مشخصی هوا به مجذور سرعت آن وابسته‌است و از آنجایی که حجم هوای عبور از توربین به صورت خطی با سرعت رابطه دارد، میزان توان قابل دسترسی در یک توربین با مکعب سرعت نسبت مستقیم دارد. مجموع توان در مثال بالا در توربینی با شعاع جاروب ۱۰۰ متر برابر ۲٫۵ مگاوات است که بر طبق قانون بتز بیشترین میزان انرژی استخراج شده از آن تقریباً برابر ۱٫۵ مگاوات خواهد بود.

توزیع سرعت باد

میزان باد دائماً تغییر می‌کند میزان متوسط مشخص شده برای یک منطقه خاص صرفاً نمی‌تواند میزان تولید توریبن بادی نصب شده در آن منطقه را مشخص کند. برای مشخص کردن فراوانی سرعت باد در یک منطقه معمولاً از یک ضریب توزیع در اطلاعات جمع‌آوری شده مربوط به منطقه استفاده می‌کنند. مناطق مختلف دارای مشخصه توزیع سرعت متفاوتی هستند. مدل رایلی (Rayleigh model) به طور دقیقی میزان ضریب توزیع سرعت در بسیاری مناطق را منعکس می‌کند.

از آنجاییکه بیشتر توان تولیدی در سرعت بالای باد تولید می‌شود، بیشتر انرژی تولیدی در بازه‌های زمانی کوتاه تولید می‌شود. بر طبق الگوی لی رنچ نیمی از انرژی تولیدی تنها در ۱۵٪ از زمان کارکرد توربین تولید می‌شود و در نتیجه نیروگاه‌های بادی مانند نیروگاه‌های سوختی دارای تولید انرژی پایداری نیستند. تاسیساتی که از برق بادی استفاده می‌کنند باید از ژنراتورهای پشتیبانی برای مدتی که تولید انرژی در توربین بادی پایین است استفاده کنند.
ضریب ظرفیت

تا زمانی که سرعت باد ثابت نباشد تولید سالیانه انرژی الکتریکی توسط نیروگاه بادی هرگز برابر حاصل ضرب توان تولیدی نامی در مجموع ساعت کار آن در یک سال نخواهد شد. نسبت میزان توان حقیقی تولید شده توسط نیروگاه و ماکزیمم ظرفیت تولیدی نیروگاه را ضریب ظرفیت می‌نامند. یک نیروگاه بادی نصب شده در یک محل مناسب در ساحل ضریب ظرفیتی سالیانه‌ای در حدود ۳۵٪ دارد.

برعکس نیروگاه‌های سوختی ضریب ظرفیت در یک نیروگاه بادی به شدت به خصوصیات ذاتی باد وابسته‌است. ضریب ظرفیت در انواع دیگر نیروگاه‌ها معمولاً به بهای سوخت و زمان مورد نیاز برای انجام عملیات تعمیر بستگی دارد. از آنجایی که نیروگاه‌های هسته‌ای دارایهزینه سوخت نسبتاً پایینی هستند بنابراین محدویت‌های مربوط به تامین سوخت این نیروگاه‌ها نسبتاً پایین است که این خود ضریب ظرفیت این نیروگاه‌ها را به حدود ۹۰٪ می‌رساند. نیروگاه‌هایی که از توربین‌های گاز طبیعی برای تولید انرژی الکتریکی استفاده می‌کنند به علت پر هزینه بودن تامین سوخت معمولاً تنها در زمان اوج مصرف به تولید می‌پردازند. به همین دلیل ضریب ظرفیت این توربین‌ها پایین بوده و معمولاً بین ۵-۲۵٪ می‌باشد.

بنا به یک تحقیق در دانشگاه استندورد که در نشریه کاربردی هواشناسی و اقلیم‌شناسی نیز به چاپ رسیده در صورت ساخت بیش از ده مزرعه بادی در مناطق مناسب و به طور پراکنده می‌توان تقریباً از ۳/۱ انرژی تولیدی آنها برای تغذیه مصرف کننده‌های دائمی استفاده کرد.
محدودیت‌های ادواری و نفوذ

میزان انرژی الکتریکی تولیدی توسط نیروگاه‌های بادی می‌تواند به شدت به چهار مقیاس زمانی ساعت به ساعت، روزانه و فصلی وابسته باشد. این میزان به تحولات آب و هوایی سالیانه نیز وابسته‌است اما تغییرات در این مقیاس زیاد محسوس نیستند. از آنجایی که برای ایجاد ثبات در شبکه، میزان انرژی الکتریکی تامین شده و میزان مصرف باید در تعادل باشند از این جهت تغییرات دائم در میزان تولید این ضرورت را به وجود می‌آورد که از تعداد بیشتری نیروگاه بادی برای تولیدی متعادل‌تر در شبکه استفاده شود. از طرفی ادواری بودن طبیعی تولید انرژی باد موجب افزایش هزینه‌های تنظیم و راه‌اندازی می‌شود و (در سطوح بالا) ممکن است نیازمند اصول مدیریت تقاضای انرژی یا ذخیره‌سازی انرژی باشد.

از ذخیره‌سازی با استفاده از نیروگاه‌های آب تلمبه‌ای یا دیگر روش‌ها ذخیره‌سازی برق در شبکه می‌توانند برای به وجود آوردن تعادل در میزان تولید نیروگاه‌های بادی استفاده کرد اما در مقابل استفاده از این روش‌ها موجب افزایش ۲۵٪ هزینه‌های دائم اجرای چنین طرح‌هایی می‌شوند. ذخیره‌سازی انرژی الکتریکی موجب به وجود آمدن تعادل بین دو بازه زمانی کم مصرف و پر مصرف خواهد شد و از این جهت میزان صرفه‌جویی عاید از ذخیره‌سازی انرژی هزینه‌های اجرای آن را جبران می‌کند. یکی دیگر از راهکارهای ایجاد تعادل در تولید و مصرف سازگار کردن میزان مصرف با میزان تولید با استفاده از ایجاد تعرفه‌های متفاوت زمانی برای مصرف‌کننده‌هاست.
یک نیروگاه بادی در غرب ایالت تگزاس در آمریکا
پیش‌بینی پذیری

با توجه به تغییرات باد قابلیت پیش‌بینی محدودی (ساعتی یا روزانه) برای خروجی نیروگاه‌های بادی وجود دارد. مانند دیگر منابع انرژی تولید باد نیز باید از قابلیت برنامه ریزی برخوردار باشد اما طبیعت باد این پدیده را ذاتاً متغیر می‌کند. گرچه از روش‌هایی برای پیش‌بینی تولید توان این نیروگاه‌ها استفاده می‌شود اما در کل قابلیت پیش‌بینی پذیری این نیروگاه‌ها پایین است.

این عیب این گونه نیروگاه‌ها معمولاً باستفاده از روش‌های ذخیره‌سازی انرژی مانند استفاده از نیروگاه‌های آب تلمبه‌ای تا حدودی بر طرف می‌شود.
جاگذاری توربین
نوشتار اصلی: مزرعه بادی

انتخاب مکان مناسب برای نصب نیروگاه بادی و جهت نصب توربین‌ها در محل از نکات حیاتی برای توسعه اقتصادی این گونه نیروگاه‌هاست. گذشته از دسترسی باد مناسب در محل مورد بحث، عوامل مهم دیگری مانند دسترسی به خطوط انتقال، قیمت زمین مورد استفاده، ملاحظات استفاده از زمین و مسائل زیست محیطی ساخت و بهره‌برداری نیز در انتخاب یک محل برای نصب نیروگاه‌ها موثر است. از این رو استفاده از نیروگاه‌های بادی در مناطق دور از ساحل ممکن است هزینه‌های مربوط به ساخت یا ضریب ظرفیت را با استفاده از کاهش هزینه‌های تولید برق جبران کنند.
بهره‌برداری از برق بادی
ظرفیت بادی نصب شده (مگاوات)[۶] رتبه     کشور     ۲۰۰۵     ۲۰۰۶     ۲۰۰۷     ۲۰۰۸
۱     ایالات متحده آمریکا آمریکا     ۹٬۱۴۹     ۱۱٬۶۰۳     ۱۶٬۸۱۹     ۲۵٬۱۷۰
۲     آلمان آلمان     ۱۸٬۴۲۸     ۲۰٬۶۲۲     ۲۲٬۲۴۷     ۲۳٬۹۰۳
۳     اسپانیا اسپانیا     ۱۰٬۰۲۸     ۱۱٬۶۳۰     ۱۵٬۱۴۵     ۱۶٬۷۴۰
۴     چین چین     ۱٬۲۶۶     ۲٬۵۹۹     ۵۹۱۲     ۱۲٬۲۱۰
۵     هند هند     ۴٬۴۳۰     ۶٬۲۷۰     ۷۸۵۰     ۹٬۵۸۷
۶     ایتالیا ایتالیا     ۱٬۷۱۸     ۲٬۱۲۳     ۲٬۷۲۶     ۳٬۷۳۶
۷     فرانسه فرانسه     ۷۷۹     ۱٬۵۸۹     ۲٬۴۷۷     ۳٬۴۲۶
۸     بریتانیا انگلیس     ۱٬۳۵۳     ۱٬۹۶۳     ۲٬۳۸۹     ۳٬۲۸۸
۹     دانمارک دانمارک     ۳٬۱۳۲     ۳٬۱۴۰     ۳٬۱۲۹     ۳٬۱۶۴
۱۰     پرتغال پرتغال     ۱٬۰۲۲     ۱٬۷۱۶     ۲٬۱۳۰     ۲٬۸۶۲
۱۱     کانادا کانادا     ۶۸۳     ۱٬۴۶۰     ۱٬۸۴۶     ۲٬۳۶۹
۱۲     هلند هلند     ۱٬۲۳۶     ۱٬۵۷۱     ۱٬۷۵۹     ۲٬۲۳۷
۱۳     ژاپن ژاپن     ۱٬۰۴۰     ۱٬۳۰۹     ۱٬۵۲۸     ۱٬۸۸۰
۱۴     استرالیا استرالیا     ۵۷۹     ۸۱۷     ۸۱۷     ۱٬۴۹۴
۱۵     جمهوری ایرلند ایرلند     ۴۹۵     ۷۴۶     ۸۰۵     ۱٬۲۴۵
۱۶     سوئد سوئد     ۵۰۹     ۵۷۱     ۸۳۱     ۱٬۰۶۷
۱۷     اتریش اتریش     ۸۱۹     ۹۶۵     ۹۸۲     ۹۹۵
۱۸     یونان یونان     ۵۷۳     ۷۵۸     ۸۷۳     ۹۹۰
۱۹     لهستان لهستان     ۸۳     ۱۵۳     ۲۷۶     ۴۷۲
۲۰     ترکیه ترکیه     ۲۰     ۶۵     ۲۰۷     ۴۳۳
۲۱     نروژ نروژ     ۲۶۸     ۳۲۵     ۳۳۳     ۴۲۸
۲۲     مصر مصر     ۱۴۵     ۲۳۰     ۳۱۰     ۳۹۰
۲۳     بلژیک بلژیک     ۱۶۷     ۱۹۴     ۲۸۷     ۳۸۴
۲۴     تایوان تایوان     ۱۰۴     ۱۸۸     ۲۸۰     ۳۵۸
۲۵     برزیل برزیل     ۲۹     ۲۳۷     ۲۴۷     ۳۳۹
۲۶     نیوزیلند نیوزیلند     ۱۶۸     ۱۷۱     ۳۲۲     ۳۲۵
۲۷     کره جنوبی کره جنوبی     ۱۱۹     ۱۷۶     ۱۹۲     ۲۷۸
۲۸     بلغارستان بلغارستان     ۱۴     ۳۶     ۵۷     ۱۵۸
۲۹     جمهوری چک جمهوری چک     ۳۰     ۵۷     ۱۱۶     ۱۵۰
۳۰     فنلاند فنلاند     ۸۲     ۸۶     ۱۱۰     ۱۴۰
۳۱     مجارستان مجارستان     ۱۸     ۶۱     ۶۵     ۱۲۷
۳۲     مراکش مراکش     ۶۴     ۶۴     ۱۲۵     ۱۲۵
۳۳     اوکراین اوکراین     ۷۷     ۸۶     ۸۹     ۹۰
۳۴     مکزیک مکزیک     ۲     ۸۴     ۸۵     ۸۵
۳۵     ایران ایران     ۳۲     ۴۷     ۶۷     ۸۲
    بقیه اروپا     ۱۴۱     ۲۰۴     ۲۳۳     ۲۶۱
    بقیه قاره آمریکا     ۱۵۵     ۱۵۹     ۱۸۴     ۲۱۰
    بقیه آفریقا
و خاور میانه     ۵۲     ۵۲     ۵۱     ۵۶
    بقیه آسیا و اقیانوسیه     ۲۷     ۲۷     ۲۷     ۳۶
    کل جهان     ۵۹٬۰۲۴     ۷۴٬۱۵۱     ۹۳٬۹۲۷     ۱۲۱٬۱۸۸
یک مزرعه بادی در نزدیکی منجیل

در جهان هزاران توربین بادی در حال بهره‌برداری وجود دارد که ظرفیت تولیدی آنها به ۷۳٫۹۰۴ مگاوات می‌رسد و در این میان اتحادیه اروپا ۶۵٪ از کل توان بادی جهان را تولید می‌کند. تولید برق بادی در میان دیگر روش‌های تولید انرژی الکتریکی دارای بیشتری شتاب رشد در قرن ۲۱ بوده‌است به طوری که تولید توان بادی جهان در بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۶ چهار برابر شده‌است. در دانمارک و اسپانیا برق بادی حدود ۱۰٪ یا بیشتر ازکل تولید انرژی الکتریکی را تشکیل می‌دهد. گرچه ۸۱٪ از توان بادی تولید شده در جهان به ایالات متحده و اتحادیه اروپا تعلق دارد اما سهم پنج کشور اول تولید کننده برق بادی از ۷۱٪ در سال ۲۰۰۴ به ۵۵٪ در سال ۲۰۰۵ کاهش یافته‌است.

انجمن جهانی انرژی بادی پیش‌بینی کرده در سال ۲۰۱۰ ظرفیت تولیدی برق بادی به ۱۶۰ گیگاوات برسد. با توجه به میزان تولید کنونی ۷۳٫۹ مگاوات این رقم پیش‌بینی یک رشد ۲۱٪ را در هر سال نشان می‌دهد.

از جمله کشورهایی که سرمایه گذلری زیادی در این زمینه انجام داده‌اند می‌توان به آلمان, اسپانیا, ایالات متحده, هند و دانمارک اشاره کرد. کشور دانمارک یکی از کشورهای برجسته در تولید تجهیزات و استفاده از توان بادی است. دولت دانمارک در دهه ۱۹۷۰ ملزم شد تا تولید انرژی الکتریکی از انرژی باد را به ۵۰٪ کل تولید برق برساند و تا به امروز برق بادی ۲۰٪ (بیشترین میزان تولید برق بادی از نظر درصد تولید) از کل تولید انرژی الکتریکی در این کشور را تشکیل می‌دهد؛ این کشور هچنین پنجمین تولید کننده بزرگ برق بادی محسوب می‌شود (در حالی که دانمارک از نظر میزان مصرف در جهان رتبه ۵۶ را دراست). آلمان و دانمارک دو کشور پیشتاز در زمینه صادرات توربین‌های بزرگ (۰٫۶۶ تا ۵ مگاوات) به حساب می‌آیند.

آلمان یکی از کشورهای پیشتاز در زمینه تولید برق بادی بوده‌است به طوری که در سال ۲۰۰۶ این کشور ۲۸٪ از کل توان بادی تولید شده در جهان (۷٫۳٪ در آلمان) را به خود اختصاص داده‌است. این در حالی است که آلمان برنامه دارد تا سال ۲۰۱۰ ۱۲٫۵٪ از کل توان تولیدی خود را از منابع تجدیدپذیر تامین نماید. کشور آلمان دارای حدود ۱۸۶۰۰ توربین بادی است که بیشتر آنها در شمال آلمان نصب شده‌اند که در این میان سه توربین از بزرگترین توربین‌های جهان نیز وجود دارند.

در سال ۲۰۰۵ دولت اسپانیا قانونی را تصویب کرد که بر طبق آن نصب ۲۰۰۰۰ مگاوات ظرفیت بادی تا سال ۲۰۱۲ در برنامه دولت قرار گرفت. البته در سال ۲۰۰۶ یارانه‌ها و پشتیبانی دولت از ساخت این ظرفیت‌ها به ناگهان قطع شد. قابل ذکر است که در سال ۲۰۰۵ در هر دو کشور آلمان و اسپانیا تولید انرژی الکتریکی از راه استفاده از نیروگاه‌های بادی از تولید انرژی الکتریکی به وسیله نیروگاه‌های برق آبی بیشتر بود.

در سال‌های اخیر ایالات متحده از هر کشور دیگری بیشتر توربین بادی به شبکه برق خود افزوده‌است. تولید برق بادی در ایالات متحده در بازه زمانی بین فوریه ۲۰۰۶ تا فوریه ۲۰۰۷ ۳۱٫۸٪ رشد را نشان می‌دهد. ایالت تگزاس با پیشی گرفتن از کالیفرنیا اکنون بیشترین تولید برق بادی را دربین ایالت‌های مختلف این کشور دارد. تگزاس در سال ۲۰۰۹ نزدیک به ۱۷٪ برق خود را از باد بدست آورد،[۷] و تگزاس اکنون بزرگترین مزرعه بادی جهان را با ۷۸۲ مگاوات ظرفیت در روستایی بنام راسکو در اختیار دارد.[۸]
برق بادی در مقیاس‌های کوچک

تجهیزات تولید برق بادی در مقیاس کوچک (۱۰۰ کیلووات یا کمتر) معمولاً برای تغذیه منازل، زمین‌های کشاورزی یا مراکز تجاری کوچک مورد استفاده قرار می‌گیرد. در برخی از مکان‌های دور افتاده که مجبور به استفاده از ژنراتورهای دیزلی هستند مالکان محل ترجیح می‌دهند که از توربین‌های بادی استفاده کنند تا از ضرورت سوزاندن سوخت‌ها جلوگیری شود. در برخی موارد نیز برای کاهش هزینه‌های خرید برق یا برای استفاده برق پاک از این توربین‌ها استفاده می‌شود.

برای تغذیه منازل دورافتاده از توربین‌های بادی با اتصال به باتری استفاده می‌شود. در ایالات متحده استفاده از توربین‌های بادی متصل به شبکه در رنج‌های ۱ تا ۱۰ کیلووات برای تغذیه منازل به طور فزاینده‌ای در حال گسترش است. توربین‌های متصل به شبکه در هنگام کار نیاز به استفاده از برق شبکه را از بین می‌برند. در سیستم‌های جدا از شبکه یا باید از برق به صورت دوره‌ای استفاده کرد و یا از باتری برای ذخیره‌سازی انرژی استفاده کرد.

در مناطق شهری که امکان استفاده از باد در مقیاس‌های زیاد وجود ندارد نیز ممکن است از انرژی بادی در کاربردهای خاصی مانند پارک مترها یا درگاه‌های بی‌سیم اینترنت با استفاده از یک باتری یا یک باتری خورشیدی استفاده شود تا ضرورت اتصال به شبکه از بین برود.
انواع کاربردتوربین‌های بادی

[۹]
۱-[کاربردغیرنیروگاهی]
۲-[کاربرد نیروگاهی]
کاربرد غیر نیروگاهی
پمپاژ اب در مناطق دور افتاده

یکی از کاربردهای مهم غیر نیرو گاهی انرژی حاصل از استحصال انرژی بادی پمپاژ آب می‌باشد. با توجه به برتری انرژی برق. در سال‌های انقلاب صنعتی ورونق پمپ‌های الکترو موتور به جای پمپ‌های بادی هنوز پمپ‌های بادی در مناطقی از چین وافریقای جنوبی ارژانتین وایالات متحده امریکا به فروش می‌رسد. پمپ‌های بادی عمدتاً از نوع توربین‌های بادی پر پره کلاسیک می‌باشد؛ که تکنولوژی در این زمینه دز دهه‌های اخیر به مداوم بهبود یافته است. موارد استفاده از پمپ‌های بادی جهت پمپاژ اب عبارتند از: الف-تامین اب مصرفی ب-آ بیاری زمین در مقیاس کم ج-آبیاری حجم کم جهت پرورش ابزیان د-تامین اب اشامیدنی حیوانات در مناطق دور افتاده.
۲-توربین‌های کوچک تولید کننده برق

جزیره مصرف به منطقه‌ای که برق رسانی به ان از طریق شبکهٔ سراسری برق غیر منطقی و غیر اقتصادی باشدوهمچنین تامین برق ان از طریق مولدهای کوچک برقی تامین می‌شود گفته می‌شود. توربین بادی نقش موثری در بهبود تامین برق جزیره مصرف ویا به عنوان اصلی ترین کاربرد غیر نیروگاهی به حساب می اید. از نظر هزینه اولیه توربین‌های برق بادی در مقایسه با مجموع موتور برق و هزینه سوخت ان کاملاً مقرون به صرفه می‌باشد. امروزه این توربین‌ها در مقیاس پایین تا قدرت ۱۰ کیلو وات برای تامین برق مورد نیاز مناطق جزیره مصرف مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ که می‌توان ازآن به حالت ترکیبی با منابع فتولتاییک با ژنراتورهای دیزلی مورد استفاده قرار گیرد.
۳-شارژ باتری

سومین دسته کاربرد غیر نیروگاهی شارژ باتری می‌باشد. جهت شارژ باتری استفاده از توربین‌های باقیمت ارزان و توربین‌های با روتور قطر ۳ متر کاربرد دارد؛ که استفادهاز آن در مصرف خانگی وکاربردهای تجاری می‌باشد ودر مصارف مشابه تامین برق دستگاه‌های کمک ناوبری ومخابرات نیز کاربرد فراوان دارد.
کاربرد نیروگاهی

کاربردهای نیروگاهی توربین‌های برق بادی شامل کاربردهای متصل به شبکه برق رسانی کلی است که جهت استحصال انرژی برق در مقیاس‌های رده بندی شده زیر استفاده می‌شود.
۱-توربین‌های بادی منفرد

اندازه این توربین هااز۱۰ تا ۱۰۰ کیلو وات که کاربردان در نزدیکی کشتزارها واستفاده گروهی خانه‌های مسکونی ویا صنعتی کشاورزی استفاده می‌شود.
۲-توربین‌های گروهی تولید باد
الف-نیروگاههای کوچک

عمده مصرف این نیرگاهها مصرف خصوصی بوده که تا ظرفیت تولید ان به ۸۰ کیلو وات می‌رسد. قطر روتور در این توربین‌ها میانگین به ۲۰ متر می‌رسد.
ب-نیرو گاهها حجم متوسط

معمولاً صا حبا ن این نیروگاهها تعاونی‌های برق بادی ویا خصوصی هستند که به شبکه سراسری برق می‌فروشند. ظرفیت تولید این نیروگاهها از ۸۰ تا ۷۵۰ کیلو وات می‌باشد وقطر روتور ان از ۲۰ تا ۴۵ متر می‌رسد.
ج-نیرو گاهها ی بزرگ

سرمایه‌گذاری‌های لازم جهت این احداث این نیرو گاهها به چند میلیون یورو می‌رسد. ظرفیت تولیدی بیش از ۷۵۰ کیلو وات وقطر روتور ان به بیش از ۴۵ متر می‌رسد.[۱۰]
آثار زیست محیطی
انتشار CO۲ و آلودگی

توربین‌ها بادی برای راه‌اندازی و بهره‌برداری نیاز به هیچ گونه سوختی ندارند و بنابراین در قبال انرژی الکتریکی تولید آلودگی مستقیمی ایجاد نمی‌کنند. بهره‌برداری از این توربین‌ها دی‌اکسید کربن, دی‌اکسید گوگرد, جیوه، ذرات معلق یا هیچ گونه عامل آلوده کننده هوا تولید نمی‌کند. اما توربین‌ها بادی در مراحل ساخت از منابع مختلفی استفاده می‌کنند. در طول ساخت نیروگاه‌های بادی باید از موادی مانند فولاد, بتن, آلمینیوم و... استفاده کرد که تولید و انتقال آنها نیازمند مصرف انواع سوخت‌هاست. دی‌اکسید کربن تولید شده در این مراحل پس از حدود ۹ ماه کار کردن نیروگاه جبران خواهد شد.

نیروگاه‌های سوخت فسیلی که برای تنظیم برق تولیدی در نیروگاه‌های بادی مورد استفاده قرار می‌گیرند موجب ایجاد آلودگی خواهند شد: بعضی از اوقات به این نکته اشاره می‌شود که نیروگاه‌های بادی نمی‌توانند میزان دی‌اکسید کربن تولیدی را کاهش دهند چراکه برق تولیدی از طریق نیروگاه بادی به دلیل نامنظم بودن همیشه باید به وسیله یک نیروگاه سوخت فسیلی پشتیبانی شود. نیروگاه‌های بادی نمی‌توانند به طور کامل جایگزین نیروگاه‌های سوخت فسیلی شوند اما با تولید انرژی الکتریکی مبنای تولیدی نیروگاه‌های حرارتی را کاهش داده و از تولید آنها می‌کاهند که به این ترتیب میزان انتشار دی‌اکسید کربن کاهش می‌یابد.
تاثیرات بوم شناختی

برخلاف نیروگاه‌های هسته‌ای و نیروگاه‌های سوخت فسیلی که مقدار زیادی آب را برای خنک کردن منتشر می‌کنند، نیروگاه‌های بادی نیازی به آب برای تولید انرژی الکتریکی ندارند.

درباره نشت روغن یا آب سیالی که در نیروگاه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد حوادث متعددی گزارش شده. در برخی موارد سیال وارد آب شرب مناطق اطراف نیز می‌شود که خسارت‌هایی را بر جای خواهد گذاشت. این سیال‌های معمولاً در اثر حرکت در پره توربین موادی را در خود حل کرده و سپس در محیط پراکنده می‌کنند.
استفاده از زمین

توربین‌های بادی باید ده برابر قطرشان در راستای باد غالب و پنج برابر قطرشان در راستای عمودی از هم فاصله داشته باشند تا کمترین تلفات حاصل شود. در نتیجه توربین‌های بادی تقریباً به ۰٫۱ کیلومترمربع مکان خالی به ازای هر مگاوات توان نامی تولیدی نیازمند هستند.

معمولاً برای نصب این توربین‌ها نیازی به پاکسازی درختان منطقه نیست. کشاورزان می‌توانند برای ساخت این توربین‌ها زمین‌های خود را به شرکت‌های سازنده اجاره می‌دهند. در ایالات متحده کشاورزان حدود ۲ تا ۵ هزار دلار به ازای هر توربین در هر سال دریافت می‌کنند. زمین‌ها مورد استفاده قرار گرفته برای توربین‌ها بادی همچنان می‌توانند برای کشاورزی و چرای دام مورد استفاده قرار بگیرند چراکه تنها ۱٪ از زمین برای ساخت پی توربین و راه دسترسی مورد استفاده قرار می‌گیرد و به عبارت دیگر ۹۹٪ زمین هنوز قابل استفاده‌است.

توربین‌های بادی عموماً در مناطق شهری نصب نمی‌شوند چراکه ساختمان‌ها جلوی وزش باد را سد می‌کنند و قیمت زمین نیز معمولاً زیاد است. با این حال پروژه نمایشی تورنتو اثبات کرد که نصب توربین‌های بادی در چنین مکان‌هایی نیز ممکن است.
آثار بر روی حیات وحش
پرندگان

برخی از توربین‌های بادی موجب کشته شدن پرنده‌ها به ویژه پرنده‌های شکاری می‌شوند البته مطالعات نشان می‌دهد که تعداد پرنده‌های کشته شده توسط توربین‌های بادی در مقابل عوامل انسانی دیگر کشته شدن پرندگان مانند خطوط برق، ترافیک، شکار، ساختمان‌های بلند و به ویژه استفاده از منابع آلوده انرژی تعداد بسیار ناچیزی است؛ برای مثال در انگلستان که در آن چندین هزار توربین بادی وجود دارد تقریباً در هر سال تنها یک پرنده در هر توربین کشته می‌شود در حالی که تنها در اثر آثار مخرب استفاده از خودروها هر سال در حدود ۱۰ میلیون پرنده کشته می‌شوند. در ایالات متحده توربین‌ها هر سال در حدود ۷۰٬۰۰۰ پرنده را می‌کشند که در مقابل ۵۷ میلیون پرنده کشته شده در اثر استفاده از خودروها یا ۹۷٫۵ میلیون پرنده کشته شده در اثر برخورد با شیشه‌ها مقدار اندکی است. مقاله‌ای در رابطه با طبیعت اظهار داشته که هر توربین به طور متوسط هر سال ۰٫۰۳پرنده یا به عبارتی ۱ پرنده در طول ۳۰ سال می‌کشد.
نیروگاه بادی در آسمان

رایان رابرت مهندس استرالیایی راه حل جالبی برای نیروگاه بادی در آسمان دارد به اعتقاد او به جای برافراشتن توربینها روی زمین، آنها را در جریان تند باد در ارتفاع ۱۵ تا ۴۵ هزار پایی شناور می‌سازیم. او با همکاری سه مهندس دیگر دستگاهی را ساخته‌اند که ژنراتور الکتریکی پرنده (FEG) نام گرفته است این دستگاه مانند بادبادک در هوا شناور می‌ماند و بادهایی با سرعت ۲۰۰ مایل بر ساعت، پره‌های آن را می‌چرخانند. جریان الکتریکی تولید شده از راه رشته بسیار محکمی به ایستگاه زمینی فرستاده می‌شود. به نظر این مهندس استرالیایی می‌توان ۶۰۰ عدد از این دستگاهها را در هوا داشت که هر کدام ۲۰ مگاوات برق تولید می‌کنند[۱۱]
بزرگترین توربین بادی جهان

بزرگترین توربین بادی جهان درحال حاضر در دریای شمال در فاصله ۲۴ کیلومتری سواحل اسکاتلند نصب شده و در حال آزمایش است. این نخستین باری است که توربین‌هایی به این ابعاد در دریا آزمایش می‌شوند. ژنراتور توربین‌ها در عمق ۴۴ متری سطح دریا کار گذاشته شده‌است که در نوع خود رکورد جدیدی است.[۱۲] توربین‌هایی در این ابعاد برای نصب در دریا و دور از ساحل مناسب هستند تا از وزش پیوسته و بدون تلاطم باد بهره‌گیری کنند. انتظار می‌رود این توربین‌ها ۹۶ درصد اوقات شبانه‌روز (۸۴۴۰ ساعت در سال) در حال کار باشند.

انرژی بادی در آلمان

آلمان با ۲۹٫۰۷۵ مگاوات توان بادی نصب شده سومین تولید کننده برق بادی در جهان بعد از چین و ایالات متحده امریکا به ترتیب با تولیدی بالغ بر ۶۲٫۷۳۳ مگاوات و ۴۶٫۹۱۹ مگاوات قرار دارد. بیش از ۲۲۰۰۰ توربین بادی در ایالت‌های مختلف آلمان نصب شده‌اند و این کشور در صدد است تا تعداد توربین‌ها را افزایش دهد.

محتویات

    ۱ خلاصه
    ۲ رشد ظرفیت نصب شده
    ۳ جستارهای وابسته
    ۴ منابع

خلاصه

در حال حاضر برق بادی حدود ۸ درصد از کل مصرف برق در آلمان را تشکیل می‌دهد و گفته می‌شود که هیچ کشوری در این زمینه به اندازه آلمان دانش فنی ندارد. صنایع تولید توربین‌های بادی در آلمان حدود ۹۶٫۱۰۰ فرصت شغلی را ایجاد کرده‌اند و این توربین‌ها به کشورهای مختلف جهان صادر می‌شوند. توربین بادی فولندر در روستای لاسو در ایالت براندنبورگ آلمان در سال ۲۰۰۶ ساخته شد و در حال حاضر بزرگترین توربین بادی جهان محسوب می‌شود.

با این حال صرفه اقتصادی ساخت این توربین‌ها در آلمان در حال بررسی و به نکته اشاره می‌شود که روش‌های دیگری نیز برای تولید انرژی الکتریکی وجود دارند که نیازمند توجه باشند. از موضوعات مورد بحث دربارهٔ توربین‌های بادی می‌توان به تاثیرات زیبایی شناختی آنها بر روی محیط‌زیست، تاثیر آنها بر روی جمعیت پرندگان و تاثیر آنها بر روی صنعت گردشگری اشاره کرد.
رشد ظرفیت نصب شده

جدول زیر نشان دهنده رشد استفاده از برق بادی در بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۷ و ۲۰۱۱ است.
سال     ظرفیت نصب شده به مگاوات
۲۰۰۰     ۶٬۱۰۴
۲۰۰۱     ۸٬۷۵۴
۲۰۰۲     ۱۱٬۹۹۴
۲۰۰۳     ۱۴٬۶۰۹
۲۰۰۴     ۱۶٬۶۲۹
۲۰۰۵     ۱۸٬۴۱۵
۲۰۰۶     ۲۰٬۶۲۲
۲۰۰۷     ۲۲٬۲۴۷
۲۰۱۱     ۲۹٫۰۷۵

آلمان

آلمان (به آلمانی: Deutschland) با نام رسمی جمهوری فدرال آلمان (به آلمانی: BRD:Bundesrepublik Deutschland)، کشوری در قاره اروپا با پایتخت برلین است. آلمان از شمال با دریای شمال، دانمارک و دریای بالتیک، از شرق با لهستان و جمهوری چک، از جنوب با اتریش و سوئیس و از غرب با فرانسه، لوکزامبورگ، بلژیک و هلند مرز دارد.[۱] مساحت آن ۳۵۷۱۲۱٫۴۱ کیلومتر مربع است و با ۸۲ میلیون نفر، پرجمعیت‌ترین کشور اروپا است.[۲][۳]

اولین حضور جامعهٔ انسانی در سرزمین آلمان به ۵۰۰ هزار سال پیش و انسان‌های نئاندرتال بازمی‌گردد. رمی‌ها اولین گروه از انسان‌های متمدن بودند، که در آلمان ساکن شدند. تا سال ۸۰۰ میلادی آلمان حکومت مقتدری نداشت و مورد تاخت و تاز همسایه‌ها بود. در این سال شارلمانی توانست کشورهای رم را متحد کند، اما این اتحاد کوتاه مدت بود. از سرزمین‌های متعلق به وی، سه پادشاهی شکل گرفت، که یکی از آن‌ها به آلمان امروزی ختم می‌شود. اولین پادشاه آلمانی‌زبان در این سرزمین، لودویگ شاه آلمانی بود. دیگر کشورها از آن پس، مردم این سرزمین را با زبان آلمانی می‌شناختند. پس از این دوره، حکومت به امپراطوری مقدس روم رسید، این دوره که شامل قرون وسطی می‌شود با قدرت گرفتن کلیسای کاتولیک همراه بود. ظهور کلیسای پروتستان و مارتین لوتر را می‌توان از رویدادهای مهم آن زمان برشمرد. پس از آن در اوایل قرن ۱۹ام امپراطوری پروس از اتحاد مناطق آلمانی در کنگره وین شکل گرفت. با پایان جنگ جهانی اول، قیصر مجبور به استعفا شد، این دوره تا برآمدن فاشیسم را دوران جمهوری وایمار می‌نامند. با بدتر شدن وضعیت اقتصادی در آلمان پس از جنگ جهانی اول و گسترش نژادپرستی، حزب نازی در این کشور به قدرت رسید. این حزب تا پایان جنگ‌جهانی دوم و شکست آلمان در این کشور حاکم بود. پس از جنگ‌جهانی دوم، کشور آلمان، به دو قسمت شرقی و غربی تقسیم شد، تا در سال ۱۹۹۰ آلمان غربی و شرقی متحد گشته و جمهوری فدرال آلمان را تشکیل دهند.[۴][۵]

آلمان دارای نظام سیاسی جمهوری فدرال دموکراتیک پارلمانی بوده و دارای ۱۶ ایالت است. این ایالت‌ها می‌توانند در برخی مسایل مستقل عمل کنند. آلمان هم اکنون یکی از صنعتی‌ترین کشورهای جهان است و به عنوان ثروتمندترین عضو اتحادیه اروپا، موتور اقتصادیِ حوزهٔ پولیِ یورو محسوب می‌شود. شهرهای بزرگ آلمان برلین، هامبورگ، مونیخ و فرانکفورت می‌باشند.[۲]

آلمان در دو جنگ جهانی اول و دوم نقش گسترده‌ای داشت و در پی این دو جنگ خسارت‌های زیادی را متحمل شد. پس از پایان جنگ با وام‌هایی که از کشورهای متفق گرفت، توانست کشور را بازسازی کند. جمهوری فدرال آلمان هم‌اکنون یکی از اعضای سازمان ملل متحد، ناتو، کشورهای گروه هشت و گروه پنج بوده و از بنیانگذاران اتحادیه اروپا است.[۶]

محتویات

    ۱ نام
    ۲ جغرافیای طبیعی
        ۲.۱ مختصات و موقعیت جغرافیایی
    ۳ جغرافیای انسانی
        ۳.۱ اتباع خارجی و خارجی‌تبارها
        ۳.۲ اشتغال
        ۳.۳ هرم جمعیتی
    ۴ زبان
    ۵ تاریخ
    ۶ نظام سیاسی
        ۶.۱ صدر اعظم و وزیران
        ۶.۲ رئیس جمهور
        ۶.۳ قوهٔ قضاییه
        ۶.۴ ایالت‌ها
        ۶.۵ احزاب سیاسی
        ۶.۶ احزاب
        ۶.۷ سیاست خارجی
        ۶.۸ آلمان و ایران
    ۷ اقتصاد
        ۷.۱ زیرساخت
        ۷.۲ علم و تکنولوژی
        ۷.۳ ورزش
    ۸ جستارهای وابسته
    ۹ پانویس
    ۱۰ منابع
    ۱۱ پیوند به بیرون

نام

واژه آلمانی (دویچ) (به آلمانی: Deutsch) دارای معنای اولیه متعلق به مردم بوده‌است.[۷]در سدهٔ پانزدهم میلادی، نام رسمی حکومت این سرزمین، تویتونیکوم رگنوم (به لاتین: Teutonicum Regnum) یعنی حکومت کشورهای آلمانی به وجود آمد. واژهٔ Deutschland از همین نام گرفته شد.[۸] در زبان فارسی نام آلمان بر می‌گردد به قبیلهٔ آلامان‌ها که در گذشته‌های دور در این کشور می‌زیسته‌اند. در زبان‌های فرانسوی و اسپانیایی نیز نام این کشور به آلامان‌ها بر می‌گردد.
جغرافیای طبیعی
نوشتار اصلی: محیط زیست آلمان‎

این کشور دارای ۱۶ ایالت است. بزرگترین ایالت بایرن یا باواریا در جنوب و کوچک‌ترین برمن در شمال غربی است.[۹][۱۰]

آلمان ترکیبی از دشت و جنگل و کوه و ساحل و تعدادی جزیره و مجموعه‌ای از باتلاق‌ها و دریاچه‌ها است. در شمال این کشور سرزمین‌های پست قرار دارند که سواحل آن سدبندی شده‌است. دشت‌های پست شمالی به دشت‌های مرکز آلمان وصل می‌شوند. بزرگترین دشت‌های آلمان دشت‌های راین بالا، وستفالن و دشت‌های منطقه لایپزیگ هستند. در شمال آلمان تعداد زیادی برکه و دریاچه یافت می‌شود.[۱۱]

در قلب آلمان رشته‌کوه‌های مرکزی قرار دارند، این رشته‌کوه‌ها شمال و جنوب آلمان را از هم جدا می‌کنند. کوه‌های هارتس، ارتس، فیشتل، هونسروک و جنگل‌های باواریا از شمال به جنوب کشیده‌شده‌اند. بلندترین کوه آلمان تسوگ اشپیتسه، در قسمت آلمانی رشته‌کوه آلپ در جنوب این کشور با ارتفاع ۲۹۶۲ متر است.[۱۲]
مختصات و موقعیت جغرافیایی

جمهوری فدرال آلمان در مرکز قارهٔ اروپا قرار دارد. وسعت آن ۳۵۷۱۲۱٫۴۱ کیلومتر مربع است. مرزهای زمینی این کشور در حدود ۳۷۵۷ کیلومتر است. همسایگان آلمان در شمال دانمارک، در غرب بلژیک و هلند، در جنوب لوگزامبورگ، سوئیس، اتریش و فرانسه و در شرق لهستان و جمهوری چک هستند. دریای شمال و دریای بالتیک راه‌های آلمان به آب‌های آزاد هستند. سواحل آبی این کشور با این دو دریا حدود ۲۳۸۹ کیلومتر است. طولانی‌ترین رودهای آلمان راین با ۸۵۶ کیلومتر، الب ۷۰۰ کیلومتر و دانوب ۶۴۷ کیلومتر هستند. آب‌وهوای آلمان معتدل اقیانوس اطلس و قاره‌ای است. بادهای غالب بر آلمان از سمت غرب می‌وزند.

از نظر وضعیت جغرافیایی آلمان از دریای شمال و بالتیک تا رشته‌کوه‌های آلپ در جنوب به پنج ناحیه بزرگ تقسیم می‌شوند، سرزمین‌های پست در شمال، رشته‌کوه‌های میانه، دامنه‌های کم‌ارتفاع کوه‌های میانه در جنوب غربی، دامنه‌های کوه‌های آلپ، کوه‌های آلپ در باواریا. آلمان به طور سنتی پس از جنگ به دو بخش آلمان شرقی و آلمان غربی تقسیم می‌شود. البته پس از برچیده شدن دیوار برلین به قسمت شرقی به طور رسمی ایالت‌های تازه و به قسمت‌های غربی ایالت‌های قدیمی می‌گویند.[۶]
جغرافیای انسانی
نوشتار اصلی: جغرافیای انسانی آلمان‎

به نقل از ادارهٔ فدرال آمار آلمان، بر اساس سرشماری سراسری که در سال ۲۰۱۱ انجام شده‌است، جمعیت این کشور حدود ۸۰٫۲ میلیون نفر است. از این تعداد، حدود ۷۴ میلیون (۹۲٫۳٪) دارای ملیت آلمانی هستند و حدود ۶٫۲ میلیون (۷٫۷٪) باقی‌مانده را اتباع خارجی تشکیل می‌دهند. نوردراین وستفالن با حدود ۱۷ میلیون پر جمعیت‌ترین ایالت آلمان است، پس از آن ایالت‌های بایرن و بادن-وورتمبرگ به ترتیب با ۱۲ و ۱۰ میلیون جمعیت قرار دارند. ایالت‌های برمن و زارلند کم‌جمعیت‌ترین ایالت‌های آلمان هستند.[۱۳]
تقسیم جمعیت آلمان براساس ایالت
اتباع خارجی و خارجی‌تبارها

بالاترین میزان حضور اتباع خارجی در ایالت‌های هامبورگ، هسن، برلین و بادن-وورتمبرگ است. اتباع خارجی در ایالت‌های جدید کمتر از ۲ درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند. حدود ۱۹٪ جمعیت آلمان، از خانواده‌های مهاجر هستند یا خود مهاجر بوده‌اند. هامبورگ بالاترین میزان مهاجران را به خود اختصاص داده‌است. جمعیت مهاجران این ایالت به نسبت کل جمعیت حدود ۳۰٪ است. جامعهٔ مهاجر آلمان از ۱۷٫۹٪ از ترکتباران، ۱۳٫۱٪ لهستانی‌ها، ۸٫۷٪ روس‌ها، ۸٫۲ قزاق‌ها و ۵٫۳٪ ایتالیایی‌تباران تشکیل شده‌است.[۱۳]
اشتغال

حدود ۴۰ میلیون نفر از جمعیت مشغول به کار هستند، از این تعداد ۵۳٫۲ درصد مرد و ۴۶٫۸ درصد را زنان تشکیل می‌دهند. حدود ۲٫۱ میلیون نفر نیز در آلمان قاقد کار بودند که، نرخ بیکاری بین این افراد (۱۵-۷۴ ساله) ۵٫۱٪ بوده‌است.[۱۳]
هرم جمعیتی

۴۱ میلیون از جمعیت آلمان را زنان و ۳۹ میلیون باقی‌مانده را مردان تشکیل می‌دهند. حدود ۱۸ میلیون ازداوج در آلمان ثبت شده‌است. از این تعداد حدود ۳۴۰۰۰ مربوط به زوج‌های هم‌جنس می‌باشد. جمعیت زیر ۱۸ ساله‌های آلمان حدود ۱۵٫۷٪ کل جمعیت را تشکیل می‌دهد. ۱۴٫۱٪ جامعهٔ آلمان ۱۸-۲۹ سال سن دارند. ۲۸٫۲٪ جمعیت ۳۰-۴۹ ساله هستند. ۵۰-۶۴ ساله‌های این کشور ۲۰٫۸٪ جامعه را تشکیل می‌دهند و ۲۱٫۲٪ درصد جمعیت نیز بالای ۶۵ سال سن دارند.[۱۴]
هرم جمعیتی آلمان در سال ۲۰۱۱[۱۴] مردان     سن     زنان
۲٬۷۷۵٬۱۴۰      +۷۵      ۴٬۷۰۰٬۹۹۰
۴٬۲۴۹٬۴۶۰      ۶۵-۷۴      ۴٬۷۹۱٬۸۶۰
۸٬۰۸۴٬۷۹۰      ۵۰-۶۴      ۸٬۲۴۸٬۲۹۰
۶٬۷۵۲٬۹۰۰      ۴۰-۴۹      ۶٬۵۹۲٬۳۹۰
۴٬۷۶۵٬۲۸۰      ۳۰-۳۹      ۴٬۷۲۸٬۳۱۰
۲٬۴۲۷٬۴۰۰      ۲۵-۲۹      ۲٬۳۸۷٬۷۵۰
۳٬۳۶۳٬۸۶۰      ۱۸-۲۴      ۳٬۲۱۲٬۶۹۰
۱٬۲۰۹٬۷۴۰      ۱۵-۱۷      ۱٬۱۴۸٬۲۷۰
۳٬۴۷۴٬۶۳۰      ۶-۱۴      ۳٬۳۰۲٬۵۰۰
۱٬۰۳۶٬۱۵۰      ۳-۵      ۹۸۴٬۳۵۰
۱٬۰۱۴٬۲۱۰      ۰-۳      ۹۶۸٬۷۴۰
زبان

    نوشتار اصلی: زبان‌های رایج در آلمان‎

زبان رسمی کشور آلمان، زبان آلمانی است.[۱۵] حدود ۹۵٪ مردم این کشور هم به این زبان یا گویش‌هایی از این زبان سخن می‌گویند. در عین حال زبان‌های اقلیت، دانمارکی ۰٫۰۶٪، فریسی ۰٫۰۱٪، رومی ۰٫۰۸٪ و سوربی توسط ۰٫۰۹٪ جمعیت نیز در آلمان استفاده می‌شوند.[۱۶][۱۷] بزرگترین گروه زبانی که توسط مهاجران صحبت می‌شود، زبان ترکی است با ۱٫۸٪ جمعیت و زبان کردی با ۰٫۳٪ جمعیت.[۱۷]
تاریخ

    نوشتار اصلی: تاریخ آلمان

تاریخ آلمان را می‌توان به چندین بخش عمده براساس رویدادهای واقع شده، تقسیم کرد.

ژرمن‌ها در دوران باستان آمیزه ناهمگونی از قبایل بودند که اروپا را در محدوده میان رودخانه‌های راین و ویستولا و میان رود دانوب و دریای شمال و دریای بالتیک اشغال می‌کردند. رومیان برای شناسایی این اقوام صفت گرمانوس را به کار می‌بردند.[۱۸] با تصرف سرزمین گل (۵۱ قبل از میلاد) در غرب اروپا توسط ژولیوس سزار امپراتور وقت روم، جنگ‌های میان ژرمن‌ها و رومیان در کرانه‌های رود راین برای اولین بار به وقوع پیوست. این جنگ‌ها در آغاز با پیروزی نیروهای رومی همراه بود ولی نیروهای رومی هرگز درصدد اشغال دایمی مناطق آنسوی رود راین برنیامدند و این رودخانه همواره از سوی رومیان به عنوان مرز ایده آل امپراتوری روم و ژرمن‌ها شناخته می‌شد.[۱۹]
گسترهٔ امپراتوری روم مقدس در سال ۱۳۶۰. هلند به رنگ روشن‌تر نشان داده شده زیرا در آن سال تنها اسماً بخشی از این امپراتوری بود.[۲۰]

فرانک‌ها دیگر ژرمن‌هایی بودند که از گرمانیا به سوی غرب روانه شدند. فرانک‌ها با شکاندن رومیان، در سرزمین گل، حکومت اشان را پایه نهادند، به مسیحیت گرویدند و این سرزمین را پایگاه تاخت و تازهای پسین شان به سرزمین‌های خاوری و دل امپراتوری روم کردند. در شمال نیز فرانک‌ها، دیگر قبایل ژرمن را فرمانبردار خود کردند و رفته رفته امپراتوری برزگی را به هم آوردند که مهار همه ی اروپای باختری مگر شبه جزیره ایبری را در دست داشت. اوج اقتدار امپراتوری فرانک در روزگار شارلمانی بود. او توانست شمال ایتالیا، از جمله رم را به قلمرو اش بیفزاید. پس از ورود اش به رم، پاپ او را امپراتور روم لقب داد. پس از شارلمان بنا بر سنت ژرمنان، قلمرو اش میان پسران اش بخش شد. سرانجام با تجزیه شدن امپراتوری شارلمانی، در نواحی شرقی قلمرو آن، امپراتوری قرون وسطایی آلمان شکل گرفت.[۲۱]

پس از آن دروان پادشاهی مقدس روم بود که در زمان پادشاهی اوتوی اول معروف به اوتوی کبیر، که از سال ۹۳۶ میلادی آغاز شد؛ با تاسیس امپراتوری جدیدی، بر وحدت آلمان‌ها افزوده گشت؛ و آلمان به صورت یکی از مطرح‌ترین قدرت‌های اروپایی درآمد.[۲۱]اختلافات امپراتوری آلمان با مقام پاپ که از زمان هنری سوم و هنری چهارم بروز کرده بود، منجر به قطع روابط با پاپ در زمان پادشاهی شارل چهارم شد. همزمان اصلاحات مذهبی مارتین لوتر، مذهب پروتستان را به وجود آورد و اتحادیه پروتستان‌ها به سال ۱۶۰۸ تشکیل شد.[۲۱]جنگ‌های ۳۰ ساله که سراسر اروپا را فراگرفت(۱۶۱۸ تا ۱۶۴۸) موجب شد در داخل سرزمین آلمان دو دولت نیرومند اتریش و پروس به وجود آمد.[۲۱]
نظام سیاسی

سازماندهی دولتی بر پایهٔ قانون اساسی است. در رأس دولت رئیس جمهور قرار دارد که نقش وی نمادین است. رئیس حکومت صدراعظم است. وی تعیین‌کنندهٔ سیاست حکومتی است.[۲۲]

اعلامیه جهانی حقوق بشر رکن جدایی‌ناپذیر قانون اساسی آلمان است. ماده ۲۰ قانون اساسی نظام سیاسی، آلمان را با مشخصه‌های دموکراتیک بودن، اجتماعی بودن، مبتنی بر قانون بودن و فدرال بودن معرفی می‌کند.[۲۲] قانون اساسی آلمان با باور به سکولاریسم، هرگونه دخالت نهادهای مذهبی در حکومت را منع می‌کند.[۲۳]
صدر اعظم و وزیران

بوندس‌تاگ صدراعظم را برمی‌گزیند. وی را پیش از انتخابات مجلس فقط می‌توان با "رأی عدم اعتماد سازنده" برانداخت. منظور از سازنده این است که مجلس باید جانشینی برای او داشته باشد و تا زمانی که مشخص نباشد چه کسی به جای او می‌نشیند، نمی‌توان او را برکنار کرد. حکومت یا به اصطلاحی دیگر کابینه تشکیل شده‌است از صدر اعظم و وزیران. صدراعظم لزوماً عضو مجلس است، وزیران معمولاً از دل مجلس درمی‌آیند، اما حتماً لازم نیست چنین باشد. صدراعظم در عمل قدرتمندترین مقام سیاسی است اما مقام تشریفاتی آن پس از رئیس جمهور و رئیس بوندس‌تاگ قرار دارد.
رئیس جمهور

رئیس جمهور توسط همایش اتحادیه (Bundesversammlung)، که آن را به فارسی اجلاس فدرال نیز گفته‌اند، انتخاب می‌شود. همایش اتحادیه تشکیل شده‌است از کل نمایندگان بوندستاگ بعلاوهٔ به تعداد همینان، نمایندگان برگزیدگان مجلس‌های ایالتی. این برگزیدگان لزوماً عضو مجلس ایالتی یا سیاست‌مدار رسمی نیستند، ممکن است مثلاً از چهره‌های فرهنگی و هنری باشند.
قوهٔ قضاییه

دادرسی به قصد رعایت حق نیرویی می‌طلبد که در قوهٔ قضاییه جمع است. بیان حق بر عهدهٔ قاضی است و امر قاضیان را قوهٔ قضاییه سامان می‌دهد. قضاوت یا تخصصی است یا عمومی در حد قانون اساسی. شاخه‌های تخصصی قضاوت در دادگاه کار، دادگاه امور اداری، دادگاه امور اجتماعی و دادگاه امور مالی تجسم می‌یابند. قضاوت در عمومی‌ترین سطحش از نظر بررسی همخوانی تصمیمی، رأیی یا قانونی با قانون اساسی اتحادیه، بر عهدهٔ دادگاه فدرال قانون اساسی است که مرکز آن در کارلسروهه‌است. در کارلسروهه قاضیان تک تک قوانین مجلس را بررسی نمی‌کنند. آن قانونی بررسی می‌شود که شکایت شود که با قانون اساسی تضاد دارد. شکایت پس از طی سلسله مراتبی به دادگاه کارلسروهه می‌رسد. از آنجایی که دادگاه قانون اساسی فقط از طریق شکایت فعال می‌شود، به اصطلاح گفته می‌شود که از خود ابتکار ندارد، یعنی حق ندارد خود رأساًّ تصمیم بگیرد امری را برای بررسی از نظر سازگاری با قانون اساسی در دستور کار خود قرار دهد. دادگاه فدرال قانون اساسی دارای دو مجلس سناست. مجلس اول به قانونهای پایه و مجلس دوم به قانونهای مربوط به امور دولتی می‌پردازد. هر سنا هشت عضو دارد. نیمی از قاضیان دادگاه قانون اساسی از سوی یک کمیتهٔ ویژهٔ بوندستاگ و نیمی دیگر از سوی بوندس‌رات انتخاب می‌شوند. مدت قضاوت آنان در این دادگاه عالی ۱۲ سال است.
ایالت‌ها
نوشتار اصلی: ایالت‌های آلمان
Karte Bundesrepublik Deutschland.svg
Coat of arms of Lower Saxony.svg نیدرزاکسن


Bremen Wappen(Mittel).svg برمن


Coat of arms of Hamburg.svg هامبورگ


Coat of arms of Mecklenburg-Western Pomerania (great).svg مکلنبورگ-فورپومرن


Wappen Sachsen-Anhalt.svg زاکسن-آنهالت


Coat of arms of Saxony.svg زاکسن


Brandenburg Wappen.svg براندنبورگ


Coat of arms of Berlin.svg برلین


Coat of arms of Thuringia.svg تورینگن


Coat of arms of Hesse.svg هسن


Coat of arms of North Rhine-Westfalia.svg نوردراین-وستفالن


Coat of arms of Rhineland-Palatinate.svg راینلاند-فالتز


Bayern Wappen.svg بایرن


Coat of arms of Baden-Württemberg (lesser).svg بادن-وورتمبرگ


Wappen des Saarlands.svg زارلاند


Coat of arms of Schleswig-Holstein.svg اشلسویگ-هولشتاین


آلمان دارای شانزده ایالت می‌باشد. هر ایالت دارای یک دولت و قانون اساسی و تا حد زیادی خود مختار و بر اساس سازمان داخلی خود مدیریت می‌شود. مساحت و جمعیت بخش‌های ایالت‌ها متفاوت است، مخصوصا بین شهرها و سرزمین‌های بزرگ هر ایالت. برای مناطق اداری پنج دولت محلی وجود دارد، یعنی بادن-وورتمبرگ، بارین، هسه، نوردراین-وستفالن و ساکسونی شامل ۲۲ عدد دولت محلی می‌باشند. از سال ۲۰۰۹ آلمان ۴۰۳ منطقه می‌باشد، این مناطق شامل ۳۰۱ منطقه روستایی و ۱۰۲ منطقه شهری می‌باشد. ایالت‌های آلمان به صورت زیر می‌باشد:
ایالت     پایتخت     مساحت (کیلومتر مربع)     جمعیت
نوردراین-وستفالن     دوسلدورف     ۳۴٬۰۴۳     ۱۷٬۸۴۵٬۱۵۴
باواریا     مونیخ     ۷۰٬۵۴۹     ۱۲٬۵۳۸٬۶۹۶
بادن-وورتمبرگ     اشتوتگارت     ۳۵٬۷۵۲     ۱۰٬۷۵۳٬۸۸۰
نیدرزاکسن     هانوفر     ۴۷٬۶۱۸     ۷٬۹۱۸٬۲۹۳
هسن     ویسبادن     ۲۱٬۱۱۵     ۶٬۰۶۷٬۰۲۱
زاکسن     درسدن     ۱۸٬۴۱۶     ۴٬۱۴۹٬۴۷۷
راینلاند-فالتز     ماینز     ۱۹٬۸۴۷     ۴٬۰۰۳٬۷۴۵
برلین     برلین     ۸۹۲     ۳٬۴۶۰٬۷۲۵
اشلسویگ-هولشتاین     کیل     ۱۵٬۷۶۳     ۲٬۸۳۴٬۲۵۹
براندنبورگ     پوتسدام     ۲۹٬۴۷۷     ۲٬۵۰۳٬۲۷۳
زاکسن-آنهالت     ماگدبورگ     ۲۰٬۴۴۵     ۲٬۳۳۵٬۰۰۶
تورینگن     ارفورت     ۱۶٬۱۷۲     ۲٬۲۳۵٬۰۲۵
هامبورگ     هامبورگ     ۷۵۵     ۱٬۷۸۶٬۴۴۸
مکلنبورگ-فورپومرن     شورین     ۲۳٬۱۷۴     ۱٬۶۴۲٬۳۲۷
زارلاند     زاربروکن     ۲٬۵۶۹     ۱٬۰۱۷٬۵۶۷
برمن     برمن     ۴۰۴     ۶۶۰٬۹۹۹
احزاب سیاسی

امر سیاسی در آلمان در سطوح کشوری و ایالتی و تا حدی کمتر در سطح امور شهری از طریق حزبها و با جانبداری حزبی پیش برده می‌شود. ادعای پیشبرد سیاست غیرحزبی یا فراحزبی در آلمان بی‌معنا و حتا فریبکارانه جلوه می‌کند. علاوه بر احزاب، مردم می‌توانند خواسته‌های سیاسی خود را از طریق انواع و اقسام تشکلهای پایدار یا موقتی پیش برند. مردم آلمان اهل تشکل هستند. به ندرت خواسته‌ای وجود دارد که برای پیشبرد آن تشکلی پدید نیاید.[نیازمند منبع]
احزاب
رایشستاگ، محل پارلمان مرکزی آلمان فدرال.

امور و مسائل سیاسی در آلمان در سطوح کشوری و ایالتی و تا حدی کمتر در سطح امور شهری از طریق حزبها و با جانبداری حزبی پیش برده می‌شود. ادعای پیشبرد سیاست غیرحزبی یا فراحزبی در آلمان بی‌معنا و حتی فریبکارانه جلوه می‌کند.[۲۲]

احزاب نیرومند آلمان عبارت اند از

    حزب دموکرات مسیحی (CDU) و حزب سوسیال‌مسیحی (CSU)
    حزب سوسیال دموکرات (SPD)
    حزب لیبرال (دموکراتهای آزاد FDP)
    حزب اتحاد ۹۰/سبزها (Bündnis ۹۰/Die Grünen) و
    حزب چپ (Die Linke).

تعداد کثیری هم حزب‌های کوچک وجود دارند که به ندرت می‌توانند به مجلس راه یابند، زیرا برای ورود به مجلس در هردو سطح ایالتی و کشوری باید ۵ درصد آرا را به دست‌آورد.[۲۲]

    حزب سوسیال دموکرات

    حزب دموکرات مسیحی

سیاست خارجی

آلمان در سیاست خارجی بازیگر تنها نیست. سیاست آن تقویت بلوکی است که "غرب" خوانده می‌شود. آلمان در این بلوک سیاست خود را پیش می‌برد. یک وجه اصلی سیاست خارجی آلمان فعالیت آن در صحنهٔ اروپا و جهان در چارچوب اتحادیهٔ اروپاست. آلمان نزدیکی ویژه‌ای با فرانسه دارد. همکاری و همراهی با ایالات متحده آمریکا رکن دیگری از سیاست خارجی آلمان فدرال است. آلمان با اسراییل روابط دوستانهٔ ویژه‌ای دارد و تقویت مناسبات با کشورهای عربی را نیز همواره جزو اولویتهای سیاسی خود قرار داده‌است. در سرتاسر جهان مبنای اعلام‌شده سیاست خارجی آلمان تحکیم صلح، گسترش روابط مودت‌آمیز و کمک به رشد اقتصادی خاصه در جهان سوم است. در سالهای اخیر حقوق بشر به یک مفهوم راهنمای عمدهٔ در سیاست خارجی آلمان بدل شده‌است.
آلمان و ایران

در سایت سفارت آلمان در تهران روابط آلمان و ایران چنین توصیف شده‌است: «ایران و آلمان به تاریخی طولانی در روابط سیاسی خود می‌نگرند که تا به اوایل قرن هفدهم می‌رسد. در سال ۱۸۸۵ اولین نمایندگان سیاسی بین ایران و در آن زمان امپراتوری آلمان اعزام شدند. روابط دیپلماتیک بین ایران و جمهوری فدرال آلمان از سال ۱۹۵۲ وجود دارد. این روابط در سال‌های گذشته خالی از تشنج نبوده. به عنوان مثال اعلام رأی دادگاه معروف به میکونوس در آوریل ۱۹۹۷ بحرانی طولانی را به دنبال داشت. با سفر موفقیت آمیز ریاست جمهوری اسلامی ایران، آقای خاتمی به آلمان در ژوئن ۲۰۰۰ زیربنایی استوار برای روابط دو کشور گذاشته شد. اخیراً در کنار روابط بازرگانی و فرهنگی، مسئله حقوق بشر و به ویژه نگرانی جامعه بین‌المللی در ارتباط با برنامه هسته‌ای ایران درکانون روابط قرار گرفته‌است.»

در سایت سفارت جمهوری اسلامی ایران در برلین روابط ایران و آلمان چنین توصیف شده‌است: «جمهوری اسلامی ایران و جمهوری فدرال آلمان از دیرباز دارای روابطی خوب و سنتی بوده‌اند. روابط ایران و آلمان که از سابقه‌ای پانصد ساله برخوردار است متکی به خواست و تمایل ملتهای آنهاست که در دورانهای مختلف نظر به ملاحظات امنیتی و منافع مشترک آنها بوده‌است. از نظر تاریخی مجموعه‌ای از ملاحظات و عوامل سیاسی، اقتصادی ­ـ بازرگانی و فرهنگی باعث نزدیکی دو کشور به هم بوده‌است. تاریخ دوکشور فراز و نشیب‌های زیادی داشته و مناسبات دوجانبه را در دورانهای مختلف تحت تاثیر قرار داده‌است.»
اقتصاد
نوشتار اصلی: اقتصاد آلمان
آلمان بخشی از اتحاد پولی منطقه یورو (آبی تیره) است، و کشورهای آبی تیره تنها بازارهای مالی منطقه یورو هستند.

آلمان دارای یک بازار اقتصادی اجتماعی با نیروی کار مجرب، موجودی سرمایه بزرگ، سطح پایین فساد، و سطح بالا از نوآوری است. آلمان بزرگ ترین اقتصاد ملی در اروپاست و هم چنین جزو چهار تولید کننده بزرگ در سال ۲۰۰۹ است. بخش خدمات ۷۱٪ از کل تولید ناخالص داخلی، صنعت ۲۸٪ و کشاورزی ۱٪ است. به طور متوسط نرخ بیکاری در ماه مه در آلمان ۶٫۷٪ بوده‌است. عرضه نیروی کار نیز با کمبود روبرو بوده‌است و تعداد زیادی «کارگر مهمان» (گاست آربایتر "Gastarbeiter") بویژه از ترکیه و یوگسلاوی سابق به کار گرفته شده‌اند. از ۱۹۹۰ کمبود نیروی کار در غرب کشور با مهاجرت از شرق، جمهوری دموکراتیک آلمان سابق، نیز مواجه شده‌است. با این حال نرخ متوسط بیکاری در این کشور با افراد نیمه کار به دنبال کار تمام وقت گرفته شده‌است. نرخ بیکاری غیر رسمی در این کشور در سال ۲۰۱۱ ۵٫۷٪ بوده‌است.

کشور آلمان در اتحادیه اروپا قانون تعیین می‌کند و آلمان مدافع سیاسی و اقتصادی اتحادیه اروپا است. آلمان سیاست‌های تجاری خود را به طور فزاینده‌ای در موافقت نامه اتحادیه اروپا تایید می‌کند. آلمان واحد پولی مشترک اروپا، یورو را از ۱ ژانویه سال ۲۰۰۲ معرفی کرده‌است. سیاست‌های پولی آلمان را اعضای بانک مرکزی اروپا تعیین می‌کنند. دو دهه پس از اتحاد دو آلمان، استانداردهای زندگی و در آمد سرانه به طور قابل ملاحظه بالا رفته‌است. نوسازی و یکپارچه سازی اقتصاد شرق آلمان یک فرایند طولانی مدت است که تا سال ۲۰۱۹ به طول می‌انجامد، با انتقال سالانه از غرب به شرق بالغ به حدود ۸۰ میلیارد دلار برنامه ریزی شده‌است. در ژانویه ۲۰۰۹ دولت آلمان تصویب طرح محرک اقتصاد ۵۰ میلیارد یورو برای محافظت بخش‌های مختلف از رکود و متعاقب آن افزایش بیکاری است.
فرانکفورت یک مرکز مالی مهم و مقر بانک مرکزی اروپاست.
یک ماشین مرسدس بنز. آلمان صادر کننده پیشرو کالا در سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۸ بود.

از بین ۵۰۰ شرکت بزرگ دنیا«از لحاظ سرمایه» ۳۷تای آنها در آلمان می‌باشد. ده شرکت برتر به ترتیب: دایملر، فولکس واگن، آلیانتس«سودده ترین»، زیمنس، دویچه بانک«دوم در سودده»، ا.آن، دویچه پست، دویچه تلکوم، مترو و ب آ اس اف است. در این میان بیشترین تعداد کارمند برای دویچه پست و بوش است. از برندهای معروف آلمان می‌توان به مرسدس بنز، ب ام و، آدیداس، پورشه، فولکس واگن و نیوآ اشاره کرد. آلمان برای شرکت‌های کوچک و متوسط تخصصی خود را به رسمیت شناخته شده‌است. حدود ۱۰۰۰ عدد از این نوع شرکت‌ها، رهبران بازار جهانی در بخش خود هستند و دارای برچسب قهرمان پنهان (واضح نیست برای عموم) هستند.

این فهرست شامل بزرگترین گردش مالی در سال ۲۰۰۹ است:
رتبه[۲۴]     نام     مرکز اداری     درآمد
(میلیون یورو)     سود
(میلیون یورو)     کارمندان
(جهان)
۱     فولکس واگن     وولفسبورگ     ۱۰۸٬۸۹۷     ۴٬۱۲۰     ۳۲۹٬۳۰۵
۲     دایملر     اشتوتگارت     ۹۹٬۳۹۹     ۳٬۹۸۵     ۲۷۲٬۳۸۲
۳     زیمنس     مونیخ/برلین     ۷۲٬۴۸۸     ۳٬۸۰۶     ۳۹۸٬۲۰۰
۴     ا.آن     دوسلدورف     ۶۸٬۷۳۱     ۷٬۲۰۴     ۸۷٬۸۱۵
۵     مترو     دوسلدورف     ۶۴٬۳۳۷     ۸۲۵     ۲۴۲٬۳۷۸
۶     دویچه پست     بن     ۶۳٬۵۱۲     ۱٬۳۸۹     ۴۷۵٬۱۰۰
۷     دویچه تلکوم     بن     ۶۲٬۵۱۶     ۵۶۹     ۲۴۱٬۴۲۶
۸     ب آ اس اف     لودویگسهافن     ۵۷٬۹۵۱     ۴٬۰۶۵     ۹۵٬۱۷۵
۹     بی ام و     مونیخ     ۵۶٬۰۱۸     ۳٬۱۲۶     ۱۰۷٬۵۳۹
۱۰     تیسن‌کروپ     هسن/دویسبورگ     ۵۱٬۷۲۳     ۲٬۱۰۲     ۱۹۱٬۳۵۰
زیرساخت

آلمان به دلیل وجود در مرکزاروپا، قطب حمل و نقل اروپا به حساب می‌آید. آلمان دارای حمل و نقل متراکم و شبکه‌ای مدرن است و در شبکه بزرگراهی و اتوبانی از نظر مقدار و طول رتبه سوم در جهان را داراست. این کشور دارای خط راه‌آهن پرسرعت است. قطارهای سریع‌السیر در آلمان خدمات عمده‌ای را به شهروندان شهرستان‌ها می‌دهند و بعضی از با سرعتی حدود ۳۰۰ کیلومتر در ساعت حرکت می‌کنند. بزرگترین فرودگاه آلمان فرودگاه فرانکفورت است که سومین فرودگاه بزرگ اروپا و مرکز اصلی فعالیت لوفت‌هانزا می‌باشد؛ در حالی که فرودگاه برلین تگل و فرودگاه دوسلدورف مراکز فعالیت ایر برلین هستند. عمده فرودگاه‌های دیگر عبارتند از فرودگاه هامبورگ، فرودگاه کلن/بن، و فرودگاه اشتوتگارت.
توربین بادی

آلمان چهارمین کشور جهان از نظر تولید ناخالص داخلی است و بزرگترین صادر کننده کالا (از نظر درآمد) و دومین کشور واردکننده کالا در جهان است. بر اساس آمارهای سازمان جهانی تجارت میزان صادرات آلمان در سال ۲۰۰۶میلادی ۱۳۳/۱ تریلیون دلار بود.

آلمان بجز ذغال سنگ معادن نسبتاً کوچک سنگ آهن، بوکسیت، سنگ مس، نیکل، قلع، نقره، پتاس و نمک ذخایر طبیعی نسبتاً کمی دارد و شدیداً به واردات مواد اولیه متکی است. در آلمان صنایع زیادی فعالند، صنایعی چون الکتریکی، مکانیکی، مواد شیمیایی، منسوجات، غذایی و وسایل نقلیه. از آغاز دهه ۱۹۸۰ رشد کلانی در صنایع تکنولوژی پیشرفته روی داده‌است. کارخانه‌های اتوموبیل‌سازی بنز، بی. ام. و و فولکس واگن محصولات خود را در تمام دنیا عرضه می‌کنند. مهمترین صادرات این کشور وسایل نقلیه موتوری و وسایل الکتریکی است.

تعداد افراد شاغل در صنایع خدماتی نزدیک به دو برابر کارکنان صنعت تولیدی است. بانکداری و امور مالی از منابع مهم درآمد ارز خارجی است و شهر فرانکفورت یکی از مراکز اصلی امور مالی و تجاری در جهان و مقر بانک مرکزی اروپاست.

اتحاد دو آلمان در اکتبر ۱۹۹۰ چالش بزرگی را در پیش روی اقتصاد این کشور قرار داد. در گذشته جمهوری دموکراتیک آلمان دارای موفقترین اقتصاد در بین کشورهای عضو شورای تعاون اقتصادی کمکان بود، ولی بر حسب میزان و کیفیت تولید محصولات، و سطح زندگی مردم کمتر از آلمان غربی سابق توسعه یافته بود. کیفیت زندگی در نیمه غربی آلمان همچنان بالاتر از نیمه شرقی آن است. در سال ۲۰۰۸ آلمان ششمین کشور مصرف کننده انرژی بود، که حدود ۶۰ درصد از انرژی اولیه آن از خارج وارد می‌شد. سیاست دولت آلمان ترویج حفاظت از انرژی و استفاده از انرژی‌های تجدید پذیر است. دولت آلمان قصد دارد تا کشور از منابع تجدید شونده تا سال ۲۰۵۰ استفاده کنند. در سال ۲۰۱۰ درصد استفاده انرژی‌ها در کشور آلمان به صورت زیر بوده‌است: زغال سنگ (۲۲٫۹٪)، گاز طبیعی (۲۱٫۸٪)، انرژی هسته‌ای (۱۰٫۸). ، برق آبی و باد(۱٫۵٪)، و دیگر منابع تجدید پذیر(۷٫۹٪). در سال ۲۰۰۰، دولت و صنعت برق هسته‌ای، توافق کردند برای فازی از نیروگاه‌های هسته‌ای سال ۲۰۲۱. آلمان متعهد است به پروتکل کیوتو و چند معاهدات دیگر ترویج تنوع زیستی، استانداردهای گسیل کم، بازیافت و استفاده از انرژی تجدید پذیر و پشتیبانی از توسعه پایدار در سطح جهانی است. دولت آلمان کاهش گسترده فعالیت‌های انتشار و تولید گازهای گلخانه‌ای را آغاز کرده‌است. با این وجود این کشور بالاترین میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای در اتحادیه اروپا تا سال ۲۰۱۰ را دارا بوده است. مطابق گزارش ACEEE، آلمان در سال ۲۰۱۴ از نظر بهره‌وری انرژی در جایگاه نخست جهان قرار داشته است.[۲۵]
علم و تکنولوژی

دستاوردهای آلمان در زمینه علم بسیار مهم و چشمگیر بوده است به طوری که اساس اقتصاد کشور را بنا کرده است. جایزه نوبل به ۱۰۴ آلمانی رسیده است که بیشتر آن‌ها در قرن بیستم بوده است. دانشمندان آلمانی بیشتر از هر کشوری موفق به دریافت این جایزه شده‌اند که بیشتر در زمینهٔ پزشکی، فیزیک و شیمی هست. کارهای آلبرت انیشتین وماکس پلانک پایه‌گذار فیزیک نوین هستند که بعدها توسط دو آلمانی دیگر به نام‌های ورنر هایزنبرگ و ماکس بورن پیشرفت کرد. ویلهلم رونتگن داشمند برجسنه دیگر موفق به کشف اشعه ایکس شد و اولین کسی بود که جایزه نوبل فیزیک را در سال ۱۹۰۱ به دست‌آورد. اتو هان به عنوان پیشگام در پرتوزایی در سال ۱۹۳۸ موفق به کشف شکاف هسته‌ای کرد در حالی که رابرت کخ و فردیناند کوهن میکروبیولوژی را توسعه دادند. تعداد بیشماری از درخشانترین ریاضی دانان تاریخ در آلمان متولد شده‌اند که عبارتند از کارل فردریش گاوس،داوید هیلبرت، برنهارت ریمان ،گوتفرید لایبنیتس و فلیکس کلاین. آلمان خانهٔ تعداد زیادی مخترعان و مهندسان بوده است مانند هانس گایگر ،کنراد تسوزه، رودولف دیزل و کارل بنز که خدمات مهمی در خودروسازی و کامپیوتر سازی داشته‌اند. ورنر فون براون موفق به ساخت اولین وی-۲ موشک بالستیک فضا پیما شد که بعدها نطریات او در ناسا برای پروژه سفر به ماه استفاده شد. کارهای ارزشمند هاینریش هرتز کاشف تابش الکترومغناطیسی نیز از خدمات بی مانند دانشمندان آلمانی در تاریخ علم بوده است.
ورزش

تیم ملی فوتبال این کشور ۴{که به اصطلاح چهار ستاره شده****} بار قهرمان جام جهانی شده و چهار بار در این مسابقات به مقام دوم دست یافته است. ۳بار قهرمان اروپا شده و تنها دروازبان جهان که لقب بهترین بازیکن سال را گرفت الیور کان از آلمان بود. لقب از اسارت تا قهرمان مربوط به فریتز والتر، فوتبالیست افسانه‌ای این کشور بود. در جام جهانی فوتبال ۲۰۱۴ مانوئل نویر عنوان بهترین سنگربان جهان را کسب کرد و برنده دستکش طلا گردید. باشگاه فوتبال بایرن مونیخ و باشگاه فوتبال بروسیا دورتموند از دو تیم مشهور این کشور در سطح جهانی هستند که طی سالیانی است که در رقابت های معتبر بوندس لیگا،‌ جام حذفی آلمان، سوپر جام فوتبال آلمان و نیز در آخرین بار در قالب رقابت های لیگ قهرمانان اروپا به مصاف هم رفته اند. از دیدار این دو تیم به نام کلاسیک آلمان یا دِر کلاسیکر یاد می شود. موفق ترین راننده در مسابقات اتومبیل رانی، مایکل شوماخر با ۷ قهرمانی جهانی است.

۶ اوت

 اوت در تقویم گرگوری، دویست و هجدهمین (در سال‌های کبیسه دویست و نوزدهمین) روز سال است. ۱۴۷ روز تا پایان سال باقی است.
مرگ‌ها

    ۱۹۹۱ - شاپور بختیار، نخست وزیر سابق ایران.
    ۱۹۹۲ - فریدون فرخزاد، شومن، خواننده و شاعر ایرانی در شهر بن آلمان.

۱۹۹۱ (میلادی)

سال ۱۹۹۱ (هزار و نهصد و نود و یک) میلادی، نخستین سال از دهه ۱۹۹۰ در اواخر سده ۲۰ میلادی بود. بر اساس تقویم گریگوری سال مذکور یک سال عادی با ۳۶۵ روز بود. در تقویم ایرانی سال ۱۹۹۱ از دی ۱۳۶۹ شروع شد و در دیماه ۱۳۷۰ خاتمه یافت.

محتویات

    ۱ نامگذاری‌ها
        ۱.۱ رویدادها
        ۱.۲ ژانویه
        ۱.۳ آوریل
        ۱.۴ مه
        ۱.۵ اوت
        ۱.۶ سپتامبر
        ۱.۷ نوامبر
        ۱.۸ دسامبر
    ۲ زادروزها
    ۳ مرگ‌ها

نامگذاری‌ها

در تقویم چینی این سال سال گوسفند نام گرفته‌است.
رویدادها

    انتشار نخستین نسخه لینوکس
    اعلام استقلال اسلوونی از کشور یوگوسلاوی.
    [[انتفاضه ی شعبانیه در

قهرمانی تیم شیکاگو بولز در رقابت های ان بی ای (nba)
ژانویه

    ۱۲ ژانویه - کنگره آمریکا حمله نظامی برای آزاد سازی کویت را تصویب کرد. نک: جنگ خلیج فارس
    ۱۷ ژانویه - آغاز عملیات طوفان صحرا در خلیج فارس.

آوریل

    ۲۹ آوریل - مرگ ۱۳۸ هزار نفر در بنگلادش بر اثر گردباد استوایی.

مه

    ۲۱ مه - ترور راجیو گاندی نخست وزیر سابق هند در مدرس.

اوت

    ۱۹ اوت - کودتای نظامی در شوروی و حبس خانگی میخائیل گورباچف.
    ۲۰ اوت - ۳۲۰۱ اوت فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و اعلام استقلال استونی، مولداوی، لاتویا، قرقیزستان، اوکراین و ازبکستان.

سپتامبر

    ۲۱ سپتامبر _ اعلام استقلال ارمنستان از اتحاد جماهیر شوروی .

نوامبر

    ۶ نوامبر - پایان رسمی کار کا گ ب سرویس امنیتی شوروی سابق.

انتشار اولین آلبوم توپاک خواننده نامی رپ به نام اینک توپاک الزمان
دسامبر

    ۸ دسامبر _ اعلام استقلال ترکمنستان از اتحاد جماهیر شوروی.
    ۲۵ دسامبر - تشکیل رسمی کشور فدراتیو روسیه پس از فروپاشی شوروی .
    ۲۵ دسامبر - اعلام استقلال گرجستان از اتحاد جماهیر شوروی.
    اعلام استقلال قزاقستان از اتحاد جماهیر شوروی.

زادروزها

    ۱۷ فوریه - بانی رایت، بازیگر انگلیسی

مرگ‌ها

    ۲۱ مه - راجیو گاندی نخست وزیر سابق هند.
    ۶ اوت - شاپور بختیار، نخست وزیر سابق ایران.

آنگ سان سو چی

آنگ سان سو چی (به برمه‌ای: AungSanSuuKyi1.png) (زاده ۱۹ ژوئن ۱۹۴۵) فعال سیاسی، مدافع حقوق بشر، از مخالفان حکومت نظامی برمه و برنده جایزه صلح نوبل است. در انتخابات عمومی سال ۱۹۹۰ اتحادیه ملی دموکراسی به رهبری او توانست ۵۹ ٪ آرای ملی و ۸۱ ٪ کرسی‌های مجلس را از آن خود کند. او که پیش از این انتخابات نیز در بازداشت خانگی بود، مجموعاً ۱۵ سال از عمر خود را بین ژوئیه سال ۱۹۸۹ تا نوامبر سال ۲۰۱۰ در حصر خانگی بسر برده است. او در سال ۱۹۹۱ جایزه صلح نوبل، در سال ۱۹۹۲ جایزه جواهر لعل نهرو را به منظور تفاهم بین‌المللی از دولت هند و جایزه بین‌المللی سیمون بولیوار را از دولت ونزوئلا دریافت کرد.

محتویات

    ۱ زندگی
    ۲ فعالیت سیاسی
    ۳ پایان حصر خانگی
    ۴ پیوند به بیرون
    ۵ منابع

زندگی

وی در روز ۱۹ ژوئن ۱۹۴۵ در شهر رانگون پایتخت برمه متولد گردید. نام وی «آنگ سان سو چی» برهم‌نهاده‌ای‌ست از سه نام پدرش «آنگ سان»، «سو» مادر بزرگ پدری‌اش و «چی» مادرش. پدرش بنیانگذار ارتش نوین برمه و از مذاکره کنندگان استقلال برمه از انگلستان در سال ۱۹۴۷ بود. او در همان سال به دست رقیب خود کشته شد. مادرش که به عنوان یک چهره‌ی سیاسی در دولت جدید برمه حضور داشت به عنوان سفیر به هند و نپال اعزام شد و فرصتی فراهم آورد تا آنگسان در سال ۱۹۶۴ به تحصیل علوم سیاسی در دهلی بپردازد. او در ۱۹۶۹ دوره‌ی کارشناسی خود را در رشته‌های فلسفه، علوم سیاسی و اقتصاد در کالجی در آکسفورد به پایان رساند. سپس به مدت سه سال در نییورک زندگی کرد و در سازمان ملل به کار پرداخت. او همزمان مجبور بود برای تأمین مالی خود مطالبی برای مایکل اریس محقق فرهنگ تبت بنویسد. آن دو در ۱۹۷۲ با یکدیگر ازدواج کردند. او در ۱۹۸۵ دکترای خود را از دانشکده مطالعات مشرق‌زمین و آفریقا دانشگاه لندن دریافت کرد.

او در سال ۱۹۸۸ نه تنها برای نگهداری از مادر بیمارش بلکه برای رهبری جنبش دموکراسی‌خواهی برمه به کشورش بازگشت. دیدار او با شوهرش مایکل اریس در کریسمس ۱۹۹۵ بی آینکه بدانند آخرین دیدار آن دو بود. چرا که آنگسان در برمه باقی‌ماند و شوهرش کشور را ترک کرد، ولی حکومت برمه درخواست‌های بعدی شوهرش برای دریافت ویزا را رد کرد. اریس در ۱۹۹۷ از سرطان پروستات غیر قابل علاج خود آگاه شد. علی‌رغم درخواست مستقیم کوفی عنان و پاپ ژان پل دوم از حکومت برمه برای دادن ویزا، آنها با بیان اینکه امکانات لازم برای نگهداری از مایکل اریس را ندارند از دادن ویزا به او سر باز زدند. در عوض پیشنهاد دادند که آنگسان سوچی برای دیدار او از کشور خارج شود. او بطور موقت از بازداشت خانگی خارج شد تا بتواند از کشور خارج شود. ولی او که می‌دانست در صورت خروج دیگر اجازه‌ی ورود به کشور را نخواهد یافت از این کار امتناع کرد. اریس در سال ۱۹۹۹ در روز تولد ۵۳ سالگی خود درگذشت. آنگ سان سو چی در ۱۳ نوامبر ۲۰۱۰ از بازداشت خانگی خارج شد.
فعالیت سیاسی

در سال ۱۹۸۸ تظاهرات گسترده دانشجویان هواخواه دموکراسی در برمه در مخالفت با شورای نظامی حاکم که از سال ۱۹۶۲ بر کشور فرمانروائی می‌کرد فراگیر می‌شود. حکومت برمه در سرکوب این تظاهرات خشونتی توجیه‌ناپذیر از خود نشان می‌دهد.

پس از آن کشتار، آنگ سان سو چی برای هدایت جنبش مخالفان به برمه باز می‌گردد. پیام «اتحاد، نظم، عشق» او که ریشه در اعتقاد ژرف به آیین بودا دارد، تمامی ملت را در بر می‌گیرد و اتحادیه ملی دموکراسی او هواخواهان بسیاری در سراسر برمه پیدا می‌کند. در ژوئن سال ۱۹۸۹ بعد از چند هفته رخدادهای میدان «تیان آنمن» شورای نظامی حاکم بر برمه آنگ سان سو چی و دیگر رهبران دموکراسی‌خواه را به بازداشت خانگی محکوم می‌کند. این آغاز دورانی تیره و تار در تاریخ برمه است که کمابیش تاکنون ادامه یافته است.

شورای نظامی در سال ۱۹۹۰ در برابر فشارهای سیاسی اجازه انتخابات ملی را می‌دهد. با وجود تنگناهای آشکار و پنهانی که نیروهای نظامی برپا داشته بودند، اتحادیه ملی دموکراسی آنگ سان سو چی نزدیک به ۸۰ ٪ کرسی‌های مجلس انتخابی را به دست می‌آورد. آنگ سان سو چی نخستین نخست وزیر برگزیده مردم می‌شود. اما همانگونه که قابل پیش‌بینی بود، نیروهای نظامی از پذیرش نتیجه انتخابات سر باز می‌زدند و قدرت را با نام «انجمن اعاده نظم و قانون ایالتی» (سلوریک) در دست می‌گیرند. شرایطی که تا امروز نیز ادامه دارد.

در ۱۴ اکتبر ۱۹۹۱ کمیته نوبل او را به عنوان برنده جایزه صلح به جهانیان معرفی می‌کند و در دسامبر همان سال پسر ۱۸ ساله‌اش الکس اریس از سوی او این جایزه را دریافت می‌کند؛ چرا که مادرش هنوز در خانه خود در برمه تحت نظر نظامیان است.

الکس این جایزه را به تمامی مردم برمه تقدیم می‌کند و در سخنرانی خویش می‌گوید:

    "این جایزه مال آنهاست و پیروزی نهایی در پیکاری دراز مدت، صلح، آزادی و دموکراسی را به برمه باز خواهد گرداند.

پایان حصر خانگی

با اجرای فرمان آزادی آنگ سان سو چی رهبر مخالفان دولت میانمار و برچیده شدن ایستگاه‌های پلیس در اطراف خانه وی، دوران حصر خانگی این برنده جایزه صلح نوبل سرانجام سپری شد و صدها نفر از حامیان خانم سوچی، وی را در مقابل درب منزلش مشاهده کردند.

میانمار

میانمار (بـِرمه پیشین) (نام رسمی: اتحادیه جمهوری میانمار) (نام برمه‌ای: ပြည်ထောင်စု သမ္မတ မြန်မာနိုင်ငံတော်) کشوری است در آسیای جنوب شرقی. بزرگ‌ترین شهر این کشور رانگون است ولی پایتخت آن شهر نایپیداو می‌باشد. جمعیت میانمار بیش از ۶۰ میلیون نفر، زبان رسمی این کشور برمه‌ای و واحد پول آن کیات است.

۶۸ درصد از مردم میانمار از تبار برمه‌ای، ۹ درصد شان، ۷ درصد کارن و بقیه از دیگر اقوام هستند. ۸۹ درصد از مردم میانمار بودایی، ۴ درصد مسیحی، ۴ درصد مسلمان و ۱ درصد نیز پیرو آیین هندو هستند.

میانمار از نظر مساحت چهلمین کشور بزرگ جهان و از نظر جمعیت ۲۴امین کشور پرجمعیت جهان است.

میانمار، با نام پیشین برمه، از مستعمره‌های بریتانیا بود که در سال ۱۹۴۸ به استقلال رسید. از زمان استقلال، این کشور شاهد درگیری‌های درازمدت میان اقوام پرشمار خود بوده و یکی از طولانی‌ترین جنگ‌های داخلی را به خود دیده‌است.

برمه از ۱۹۶۲ تا ۲۰۱۱ تحت یک رژیم نظامی اداره می‌شد اما از پس از برگزاری انتخابات در سال ۲۰۱۲، این رژیم نظامی در سال ۲۰۱۱ رسماً پایان یافت و حکومتی نیمه‌نظامی جایگزین آن شد که این حکومت دست به یک رشته اصلاحات دموکراتیک زده‌است.

میانمار کشوری است با منابع زیاد اما اقتصاد آن یکی از کم‌توسعه‌یافته‌ترین اقتصادها در جهان است. جنوب برمه در سال ۲۰۰۸ در پی توفانی سهمگین به شدت ویران شد. در این سال نیمی از جمعیت میانمار از توفان نرگس زیان دیدند و در این کشور دست کم ۷۸ هزار نفر در نتیجه توفان نرگس جان باخته و ۵۶ هزار نفر نیز ناپدید شدند.

محتویات

    ۱ تاریخ
    ۲ سیاست
    ۳ تقسیمات کشوری
    ۴ جغرافیا
    ۵ شهرها
    ۶ اقتصاد
    ۷ مردم
        ۷.۱ زبان و خط
        ۷.۲ مذهب
        ۷.۳ تحصیلات
    ۸ حقوق بشر
    ۹ جستارهای ویژه
    ۱۰ منابع
    ۱۱ پیوند به بیرون

تاریخ
IND 004723.jpg

نخستین قومی که آثاری از تمدن خود را در برمه به‌جای گذاشتند، مردم پیو و مون بوده‌اند، که در شمال برمه سکونت داشتند. پس از آنها اقوام شان، کارون و کاچین از سرزمین‌های جنوب به مناطق امروزی برمه نفوذ کرده بودند.

در اواخر سده هشتم میلادی در اثر تسلط اقوام شان و کارن در جنوب و مرکز برمه مردم پیو به قسمت‌های شمالی رانده شدند. علت عقب رانده شدن این قوم گسترش سلطه تای بود، که در شمال و شمال شرقی برمه قدرت را در دست داشتند. قوم شان تا سده ۱۳۰ میلادی؛ در بخش‌هایی از برمه قدرت و حکومت را در دست داشتند، ولی در همین قرن این قوم عمدتاً به تایلند مهاجرت کردند.

در ۱۴۰۴ میلادی یک فرمانده نظامی برمه به نام آناوِرِاهتا به پادشاهی رسید، و دودمان موسوم به پاگان را بنیانگذاری کرد. این دودمان حدود دویست سال در برمه حکومت کرد.

در طی جنگ جهانی دوم، ارتش استقلال‌طلب برمه به‌وجود آمد و ارتش مزبور طی ۱۹۴۱ همراه با ارتش ژاپن وارد مناطق جنوبی برمه گردید. پس از یک درگیری سخت در ماه مه ۱۹۴۵ رانگون پایتخت برمه کاملاً به تصرف نیروهای محلی برمه درآمد، ژاپنی‌ها بیرون رانده شدند و چیرگی انگلستان دوباره بر کشور برمه برقرار شد.
کشور برمه که تحت استیلای انگلستان قرار داشت در سال ۱۹۴۸ استقلال خود را بدست آورد.

به طور کلی می‌توان گفت که به علّت اشغال کشور توسط نیروهای نظامی، تسلّط کامل نظامیان بر کشور و اجرای تدابیر شدید امنیتی و حفاظتی، سیاست فرهنگی مشخص و قابل توجهی از سوی دولتمردان کشور اتخاذ نگردیده و فرهنگ و هنر کشور همچنان در حالت سکون و انزوا باقی‌مانده‌است.

کشور به لحاظ فرهنگی شدیداً تحت تأثیر کشورهای همسایهٔ خود بر پایهٔ بودیسم است که با مؤلفه‌های محلی نیز آمیخته شده‌است. تنوع قومی در برمه نقش مهمی در سیاست و تاریخ این کشور داشته و کشور همچنان برای غلبه بر تنش‌های اجتماعی تلاش می‌کند.

نظامیان پس از کودتای سال ۱۹۶۲ توسط ژنرال نِ وین که منجر به سرنگونی دولت غیرنظامی نخست‌وزیر او نو شد حاکمیت را در این کشور به دست گرفتند. از آن زمان رهبری برمه تحت کنترل رهبر نظامی شورای صلح و توسعه درآمد. این شرایط تا سال ۲۰۱۱ ادامه داشت، زمانی که شورا به دنبال انتخابات سال ۲۰۱۰ منحل شد مراسم تحلیف ریاست جمهوری دولت غیرنظامی بر‌گزار شد.

شورشهای ایالت راخین

نوشتار اصلی: شورش‌های ایالت راخین ۲۰۱۲
2007 Myanmar protests 7.jpg

آغاز بحران به تجاوز جنسی ۳ مرد مسلمان به زنی بودایی برمی گردد که خشم مردم محلی و ماموران دولتی را برمی انگیزد، این ماجرا بهانه‌ای برای افراط طلبان جهت حمله به روستاهای مسلمان نشین و آتش زدن منازل آنها شد. این خشونت‌ها درحالی ادامه دارد که رئیس جمهور میانمار هفته گذشته اعلام کرد که مسلمانان شهروند میانمار نیستند.[۱][۲]

در سال ۱۹۸۲ قانون حقوق شهروندی به تصویب رسید که به واسطه این قانون از میان ۱۴۴ قومیت موجود در میانمار ۱۳۵ قومیت حق شهروندی دریافت کردند و ۹ دسته از اقوام اقلیت از حق شهروندی محروم شدند که بزرگترین این قومیت‌های، قوم روهینگیا است.

دولت میانمار برای رفع اختلافات و مشکلات میان مسلمانان و بوداییان، سیاست کوچ اجباری کل ۶ میلیون مسلمان روهینگیایی را از منطقه آرکان اتخاذ کرده‌است. البته آمار رسمی جمعیت روهینگیا ۶ میلیون نفر است اما طبق آمار غیر رسمی جمعیت این قوم که صد در صد آنها مسلمان هستند به ۸ میلیون نفر می‌رسد. به واسطه این سیاست اتخاذ شده از جانب دولت قریب به ۱۵۰ هزار نفر از مسلمانان آرکان به بنگلادش، ۵۰ هزار نفر به تایلند و ۴۰ هزار نفر به مالزی و تعداد قابل توجهی به دیگر کشورهای آسیایی مهاجرت کردند.

در آخرین اظهار نظر رییس جمهوری میانمار بیان شده‌است که ۸۰۰ هزار نفر از این قوم را باید از میانمار اخراج کرد تا تنش‌ها پایان یابد.[۳]
سیاست

در حالی که برمه یکی از مستمرات بریتانیا بود، امضای موافقتنامه‌ای توسط ژنرال آنگ سان باعث شد که این کشور نهایتاً به استقلال برسد.

در سال ۱۹۷۴ طیّ یک همه‌پرسی ملی، جمهوری سوسیالیستی برمه رسماً تحت طرح‌ریزی قانون اساسی جدید، حیات دوباره یافت.

آنگ سان سوچی، دختر ژنرال سان، از رهبران جنبش استقلال طلبانه برمه، از سال ۱۹۸۸ فعالیت سیاسی خود را در آن کشور آغاز کرد. در آن سال، برمه دستخوش آشوب سیاسی بود که در سال ۱۹۸۹ به روی کار آمدن ارتش و بازداشت وی منجر شد. در انتخابات پارلمانی سال ۱۹۹۰، در حالیکه خانم آنگ سان سوچی همچنان در بازداشت بود، جنبش طرفدار دمکراسی به پیروزی چشمگیری در برمه دست یافت. وی به عنوان رهبر لیگ ملی برای دموکراسی برمه، در سال ۱۹۹۰ در انتخابات عمومی برمه پیروز شد ولی رهبران نظامی برمه این انتخابات را باطل اعلام کردند.

راهبان بودایی یکی از عوامل اصلی در تظاهرات سال ۲۰۰۷ علیه رهبران نظامی برمه بودند. پس از وقوع ناآرامی‌های پراکنده در اعتراض به افزایش قیمت سوخت بود که راهبان بودایی بزرگ‌ترین تظاهرات ضد دولتی پس از سال ۱۹۸۸ میلادی را ترتیب دادند که برای چند روز اوضاع را در رانگون، پایتخت و سایر مراکز جمعیتی ملتهب کرد.

دولت عاقبت برای سرکوب ناآرامی‌ها وارد عمل شد. سازمان ملل از کشته شدن ۳۱ نفر در روند سرکوب ناآرامی‌ها خبر داد در حالی که به ادعای راهبان بودایی تعداد واقعی کشته‌شدگان در این عملیات به مراتب بیشتر بوده‌است.

در پی انتخابات سال ۲۰۱۰، دولتی به ظاهر غیرنظامی اداره امور برمه را در دست گرفته و برخی اصلاحات سیاسی را به اجرا گذاشته که به عنوان مقدمه حرکت به سوی دموکراسی، با استقبال مخالفان داخلی و همچنین کشورهای غربی مواجه شده است.
تقسیمات کشوری

کشور میانمار به هفت ایالت (ပြည်နယ်) و هفت ناحیه (တိုင်းဒေသကြီး) تقسیم شده‌است. ناحیه‌ها مناطقی هستند که بیشتر ساکنانشان را مردم قوم بامار (قوم اکثریت در میانمار) تشکیل می‌دهند. ایالت‌ها در میانمار به طور معمول ناحیه‌هایی هستند که منطقه سکونت یک قوم مشخص اقلیت را شامل می‌شوند.[۴]

آمارهای جدول زیر مربوط به تاریح ۳۱ دسامبر ۲۰۰۱ است.[۵]
Burma en.png
شماره     ایالت/استان     تعداد فرمانداری‌ها     تعداد شهرستان‌ها     تعداد شهرها     بخش‌ها     دهستان‌ها     روستاها
۱     ایالت کاچین     ۳     ۱۸     ۲۰     ۱۱۶     ۶۰۶     ۲۶۳۰
۲     ایالت کایاه     ۲     ۷     ۷     ۲۹     ۷۹     ۶۲۴
۳     ایالت کایین     ۳     ۷     ۱۰     ۴۶     ۳۷۶     ۲۰۹۲
۴     ایالت چین     ۲     ۹     ۹     ۲۹     ۴۷۵     ۱۳۵۵
۵     ناحیه ساگایینگ     ۸     ۳۷     ۳۷     ۱۷۱     ۱۷۶۹     ۶۰۹۵
۶     ناحیه تانینتاری     ۳     ۱۰     ۱۰     ۶۳     ۲۶۵     ۱۲۵۵
۷     ناحیه باگو     ۴     ۲۸     ۳۳     ۲۴۶     ۱۴۲۴     ۶۴۹۸
۸     ناحیه ماگوای     ۵     ۲۵     ۲۶     ۱۶۰     ۱۵۴۳     ۴۷۷۴
۹     ناحیه ماندالای     ۷     ۳۱     ۲۹     ۲۵۹     ۱۶۱۱     ۵۴۷۲
۱۰     ایالت مون     ۲     ۱۰     ۱۱     ۶۹     ۳۸۱     ۱۱۹۹
۱۱     ایالت راخین     ۴     ۱۷     ۱۷     ۱۲۰     ۱۰۴۱     ۳۸۷۱
۱۲     ناحیه یانگون     ۴     ۴۵     ۲۰     ۶۸۵     ۶۳۴     ۲۱۱۹
۱۳     ایالت شان     ۱۱     ۵۴     ۵۴     ۳۳۶     ۱۶۲۶     ۱۵۵۱۳
۱۴     ناحیه آیه‌یاروادی     ۶     ۲۶     ۲۹     ۲۱۹     ۱۹۱۲     ۱۱۶۵۱
    مجموع     ۶۳     ۳۲۴     ۳۱۲     ۲۵۴۸     ۱۳۷۴۲     ۶۵۱۴۸
جغرافیا
Burma-CIA WFB Map.png

برمه از شمال شرقی با چین، از شرق با لائوس، از جنوب شرقی با تایلند، از غرب با بنگلادش و از شمال غربی با هند مرز مشترک دارد و از جنوب غربی با خلیج بنگال و از جنوب با دریای آندامان محدود می‌شود.

یک سوم مرز خارجی برمه را مرز آبی تشکیل می‌دهد.

برمه دومین کشور آسیای جنوب شرقی از نظر گستردگی جغرافیایی‌ست.

برمه با مساحت ۶۷۸۵۰۰ کیلومتر مربع دومین کشور بزرگ آسیای جنوب شرقی است.

این کشور ۱۹۰۰ کیلومتر مرز آبی دارد.

سه رشته کوه اصلی در برمه وجود دارد که هر سه از شمال (هیمالیا) به جنوب کشیده شده‌اند.
شهرها

    نمایش
    بحث
    ویرایش

    نمایش
    بحث
    ویرایش

شهرهای اصلی میانمار
Geonames
یانگون
یانگون

ماندالای
ماندالای
رتبه     شهر     ایالت/استان     جمعیت     نایپیداو
نایپیداو

ماولامیاینگ
ماولامیاینگ
۱     یانگون     یانگون     ۴٬۵۷۲٬۹۴۸
۲     ماندالای     ماندالای     ۱٬۲۳۷٬۰۲۸
۳     نایپیداو     ماندالای     ۹۲۴٬۶۰۸
۴     ماولامیاینگ     مون     ۴۵۱٬۰۱۱
۵     باگو     باگو     ۲۴۸٬۸۹۹
۶     پاتین     آیه‌یاروادی     ۲۴۱٬۶۲۴
۷     مونیوا     ساگاینگ     ۱۸۵٬۷۸۳
۸     میک‌تیلا     ماندالای     ۱۸۱٬۷۴۴
۹     سیتوه     راکینه     ۱۸۱٬۱۷۲
۱۰     مرگویی     تانینتاری     ۱۷۷٬۹۶۱
اقتصاد
Thanaka.jpg

این کشور یکی از کشورهای آسیای جنوب شرقی است، متأثر از چند دهه رکود، سوءمدیریت و انزوا.

برمه کشوری حاوی منابع غنی است، اما اقتصاد آن کم ترین توسعه و پیشرفت را در جهان داراست.

تولید ناخالص ملی برمه ۵۳٫۱۴ میلیارد دلار و متوسط رشد اقتصادی آن ۵٫۵ درصد در سال است که پایین ترین رشد اقتصادی ناحیه مکونگ است.

در این میان، اتحادیه اروپا، سازمان ملل متحد و کانادا تحریم‌های اقتصادی سنگینی را علیه برمه تصویب کرده بودند.
مردم
ادیان در میانمار
               
بودیسم    
  
    ۸۹٪
مسیحیت    
  
    ۴٪
اسلام    
  
    ۴٪
غیره    
  
    ۲٪
هندوئیسم    
  
    ۱٪

میانمار طبق آخرین آمار بدست آمده جمعیتی بالغ بر ۷۵ میلیون نفر برخوردار است.

از این تعداد جمعیت تنها ۲۴ درصد در نواحی شهری زندگی می‌کنند.

مراقبت از سلامت برمه یکی از بد ترین کشورهای جهان است. سازمان سلامت جهان رتبه برمه را در جهان ۱۹۰ اعلام کرده‌است
زبان و خط

زبان برمه‌ای زبان مادری و رسمی این کشور، به زبان تبتی و زبان چینی نزدیکی دارد. خط برمه‌ای متشکل از حروفی دایره‌شکل است.
مذهب

٪ ۸۹ مردم این کشور پیرو آیین بودا هستند، ٪ ۴ مسیحی، ٪ ۴ مسلمان، ٪۱ روح‌باور و ۲ ٪ معتقد به ادیان دیگر هستند.
مونیوا شوزیگون پایا

برخی از مشهورترین بناهای بودایی مانند مدرسه تراوادا (Theravada)، صخره طلایی (Kyaiktiyo Pagoda) و شِوِِِدگن (Shwedagon Pagoda) در این منطقه قرار دارند.
تحصیلات

دولت میانمار هیچگونه تلاشی در جهت افزایش نرخ سواد بخصوص در مناطق روستایی انجام نداده‌است. در نتیجه سهم آندسته از افراد پانزده سالة میانماری که قادر به خواندن و نوشتن می‌باشند از ۶۰٪ در سال ۱۹۶۰ تنها به ۶۶٪ در سال ۱۹۷۰ افزایش یافت.

کلیه دانشگاههای کشور توسط دولت نظامی در سال ۱۹۸۸ تعطیل گردید. بدین ترتیب هنوز هیچگونه علامت یا نشانه ای که مبنی بر بازگشایی دانشگاههای برمه باشد وجود ندارد.
حقوق بشر

سازمان ملل متحد و تعدادی دیگر از سازمان‌ها سازگار و سیستماتیک نقض حقوق بشر را در این کشور گزارش داده‌اند، که از این موارد می توان به کودکان کار، قاچاق انسانی و عدم آزادی سخنرانی را نام برد. در سال‌های اخیر، رهبری نظامی و امتیازات بزرگی و دموکراسی فعالانه‌ای را برقرار کرده و به آهستگی قدم به آزادی و داشتن روابط با سازمان ملل متحد گذاشته‌است.

وضعیت سیاسی تایوان

وضعیت سیاسی تایوان به درستی مشخص نیست. این جزیره از ۱۶۸۳ میلادی بخشی از دودمان چینگ بود. در ۱۸۹۵ پس از پایان جنگ چین و ژاپن به ژاپن واگذار شد. جمهوری چین از هنگام تأسیس خود در سال ۱۹۱۲ تایوان را بخشی از کشور چین می‌دانست و قرارداد الحاق تایوان به ژاپن را به استناد شرایط نابرابر بی‌اعتبار می‌دانست. با پایان جنگ جهانی دوم این جزیره از ژاپن بازپس گرفته شد و بخشی از جمهوری چین شد. در سال ۱۹۴۹ چیانگ کای‌شک رئیس جمهور چین در پی شکست در جنگ داخلی چین و با درگرفتن انقلاب کمونیستی در این کشور به تایوان گریخت و دولت جمهوری چین از آن هنگام تاکنون اداره این سرزمین را برعهده دارد.

در مورد آینده سیاسی تایوان سه نظر اصلی وجود دارد؛ حکومت تایوان با نام جمهوری چین و دولت قانونی این کشور شناخته شود یا تایوان مجدداً به سرزمین اصلی چین بپیوندد و بخشی از جمهوری خلق چین شود و یا به عنوان یک کشور مستقل اعلام موجودیت کند.
روابط دیپلماتیک
آراء اعضای سازمان ملل به قطعنامه ۲۵۷۸ در منورد اعطای کرسی چین به جمهوری خلق چین؛ سبز: موافق، قرمز: مخالف، آبی: ممتنع، زرد: بدون رأی
مجوز ورود هموطن تایوانی؛ مجوزی که اهالی تایوان با آن می‌توانند وارد سرزمین اصلی چین شوند. مقامات چینی گذرنامه جمهوری چین را به رسمیت نمی‌شناسند.

پس از اعطای کرسی نمایندگی چین در سازمان ملل به جمهوری خلق چین (در زمان تشکیل سازمان ملل جمهوری چین بر پکن و بخش عمده سرزمین اصلی چین حکومت می‌کرد تا اینکه در سال ۱۹۴۹ تمام سرزمین اصلی را در جنگ داخلی با کمونیست‌ها از دست داد و حکومت جمهوری خلق چین تشکیل شد. با این حال کرسی نمایندگی این کشور در سازمان ملل و شورای امنیت در اختیار جمهوری چین باقی ماند و تلاش شوروی و کشورهای بلوک شرق برای اعطای این کرسی به حکومت جمهوری خلق چین با حق وتو چینی‌ها ناکام می‌ماند.) اکثر کشورهای جهان این حکومت را به عنوان تنها دولت رسمی چین به رسمیت شناختند و روابط دیپلماتیک خود را با جمهوری چین قطع کردند به طوری که در سال ۲۰۰۸ تنها ۲۳ کشور (که به جز واتیکان بقیه از کشورهای کوچک آفریقا، اقیانوسیه و آمریکای جنوبی هستند) با جمهوری چین روابط دیپلماتیک دارند[۱]. هر چند روابط غیر رسمی تایوان با اکثر کشورهای دنیا برقرار است.
موضع رسمی

جمهوری چین هم‌اکنون علاوه بر جزیره تایوان بر جزیره‌های پنگو، کینمن، ماتسو و تعدادی دیگر از جزایر کوچک دریای زرد اعمال حاکمیت می‌کند و خود را حکومت قانونی سرزمین اصلی چین، مغولستان بیرونی (جمهوری مغولستان)، تووا (جمهوری تووا در فدراسیون روسیه) و مناطقی از قزاقستان و میانمار که حاکمیت آن‌ها از سوی جمهوری خلق چین به رسمیت شناخته شده است، می‌داند. هر چند از ابتدای دهه ۱۹۹۰ ادعاهای این دولت نسبت به سرزمین اصلی چین کمتر مطرح می‌شود اما این دولت هرگز موضع رسمی خود را در این خصوص تغییر نداده است.

تایوان

جمهوری چین، که با نام‌های تایوان، چین تایپه و چین ملی و فُرمُز نیز شناخته می‌شود، کشوری در شرق آسیا است که از جزایر تایوان، پنگو، کینمن، ماتسو و تعدادی جزیرهٔ کوچک دیگر تشکیل می‌شود که همگی در سواحل شرقی سرزمین اصلی چین واقع شده‌اند. این کشور از راه دریا از غرب با جمهوری خلق چین، از شمال شرق با ژاپن و از جنوب با فیلیپین همسایه‌است.

دولت جمهوری چین در ۱۰ اکتبر ۱۹۱۱ در پی خیزش ووچانگ تشکیل شد و در ۱ ژانویه ۱۹۱۲ رسمیت یافت. این دولت در گذشته سرزمین اصلی چین و جمهوری مغولستان را در بر می‌گرفت. این کشور پس از پایان جنگ جهانی دوم مجمع‌الجزایر تایوان و پنگو را از ژاپن باز پس گرفت و قانون اساسی جدیدی را در سال ۱۹۴۷ به تصویب رسانید. اما در پی جنگ داخلی چین در سال ۱۹۴۹، حزب ناسیونالیست چین (کومینتانگ) حزب حاکم کشور تمامی سرزمین اصلی این کشور را به حزب کمونیست چین واگذار کرد. در نتیجه دولت جمهوری چین به ریاست چیانگ کای شک در جزیرهٔ تایوان مستقر شده و شهر تایپه را به عنوان پایتخت موقت دولت در تبعید این کشور برگزید و خود را همچنان دولت مشروع سرزمین اصلی چین و مغولستان می‌دانست. این در حالی‌ست که از آن هنگام تاکنون دولت جمهوری خلق چین بر سرزمین اصلی حکومت می‌کند.

دولت تایوان در اوایل دوران جنگ سرد از سوی بسیاری از کشورهای غربی و سازمان ملل متحد تنها دولت مشروع چین شناخته می‌شد. این دولت از اعضای مؤسس سازمان ملل بود و تا سال ۱۹۷۱ عضو دائم شورای امنیت بود اما در این سال از این سازمان اخراج شده و کرسی این کشور به دولت جمهوری خلق چین واگذار شد.

جمهوری خلق چین این حکومت را غیرقانونی خوانده، خواهان بازگشت این سرزمین به خاک اصلی چین است و آمادگی خود را برای استفاده از زور در صورت لزوم اعلام داشته‌است. اختلافات این دو دولت بر زندگی سیاسی تایوان صحنه افکنده و هر گونه تلاشی برای اعلام استقلال تایوان با تهدید جمهوری خلق چین مواجه می‌شود. جمهوری خلق چین از برقراری روابط دیپلماتیک با کشورهایی که تایوان را به رسمیت بشناسند، خودداری می‌کند، از همین رو در سال ۲۰۱۰ تنها ۲۳ کشور روابط دیپلماتیک رسمی با تایوان دارند.

تایوان که در ابتدا کشوری تک‌حزبی بود در دههٔ ۱۹۸۰ بدون مشکل چندانی به دولتی دمکراتیک و چندحزبی تغییر ماهیت داد. نظام حکومتی این کشور نیمه ریاستی و با حق رأی همگانی است. رئیس‌جمهور رئیس کشور و فرمانده نیروهای مسلح است. یوآن نام مجلس قانون‌گذاری کشور است. جمهوری چین عضو سازمان جهانی تجارت و سازمان همکاری‌های اقتصادی آسیا-اقیانوسیه است و از اقتصاد صنعتی پیشرفته‌ای برخوردار است. تایوان با در اختیار داشتن نوزدهمین اقتصاد بزرگ دنیا و فناوری صنعتی پیشرفته نقش مهمی را در اقتصاد جهانی بازی می‌کند. این کشور از نظر شاخص‌های آزادی بیان، مراقبت سلامت، آموزش همگانی و آزادی اقتصادی در رده‌های بالای دنیا قرار دارد.

محتویات

    ۱ تاریخ
    ۲ سیاست
    ۳ جغرافیا
    ۴ تقسیمات کشوری
    ۵ اقتصاد
    ۶ مردم
    ۷ فرهنگ
    ۸ جستارهای وابسته
    ۹ منابع

تاریخ

پرتغالی‌ها در سال ۱۵۹۰ این جزیره را کشف کردند و نام آنرا «فورموزا» (Formosa) به معنی «زیبا» گذاشتند. در سال ۱۶۲۴ هلندی‌ها در جنوب و اسپانیایی‌ها در شمال جزیره قلعه‌هایی بنا کردند، هلندی‌ها در سال ۱۶۴۱، اسپانیایی‌ها را از این جزیره بیرون رانده و و تا سال ۱۶۶۱ کنترل تایوان را در دست داشتند. در سال ۱۶۶۱ ژنرال کوژینگا (General Koxinga) به صورت یک پادشاهی مستقل حکومت تایوان را در دست گرفت. در سال ۱۶۸۳ دودمان چینگ با اشغال تایوان بر این جزیره تسلط یافت. با آغاز جنگ بین چین و ژاپن در سال ۱۸۹۵ چینی‌ها شکست خوردند و تایوان به دست ژاپنی‌ها افتاد. ژاپنی‌ها در مدت حاکمیت خود بر تایوان نقش زیادی در توسعه و گسترش این جزیره داشتند.

پس از پایان جنگ جهانی دوم این جزیره از ژاپن بازپس گرفته شد و بخشی از جمهوری چین شد. در سال ۱۹۴۹ چیانگ کای‌شک رئیس جمهور چین در پی شکست در جنگ داخلی چین و با آغاز انقلاب کمونیستی چین به این جزیره گریخت و دولت جمهوری چین از آن هنگام تاکنون اداره این سرزمین را برعهده دارد.

با شروع جنگ جهانی دوم و به علت اینکه تایوان تحت تسلط ژاپن بود، بمب‌افکن‌های آمریکایی در طول جنگ به کرات تایوان را هدف بمباران‌های سنگین قرار دادند. پس از پایان جنگ جهانی دوم، تایوان به چین باز پس داده شد. در سال ۱۹۴۹ نیروهای چیانگ کای‌شک پس از شکست با درایت ژنرال چیانگ کای‌شک ادارهٔ تایوان را به دست گرفتند. او ۶۰۰ هزار تن از نیروهایش را در جزیره مستقر ساخت، جمهوری خلق چین این اقدام چیانگ کای‌شک را به دیدهٔ ظن و خشم نگریست و اعلام کرد تایوان جزء لاینفکی از خاک چین است.
سیاست
نوشتار اصلی: وضعیت سیاسی تایوان

وضعیت سیاسی تایوان بسیار مبهم و پیچیده‌است. این حکومت به طور رسمی خود را حکومت مشروع کل سرزمین چین دانسته و جمهوری خلق چین را، که از سال ۱۹۴۹ قدرت را در سرزمین اصلی چین در اختیار گرفته، غیر قانونی می‌داند. در سال ۱۹۴۹ چیانگ کای‌شک رئیس جمهور چین در پی شکست در جنگ داخلی چین و با درگرفتن انقلاب کمونیستی در این کشور به تایوان گریخت و دولت جمهوری چین از آن هنگام تاکنون اداره این سرزمین را برعهده دارد.

در مورد آینده سیاسی تایوان سه نظر اصلی وجود دارد؛ حکومت تایوان با نام جمهوری چین و دولت قانونی این کشور شناخته شود یا تایوان مجددا به سرزمین اصلی چین بپیوندد و بخشی از جمهوری خلق چین شود و یا به عنوان یک کشور مستقل اعلام موجودیت کند.

جمهوری چین تا سال ۱۹۷۱ کرسی چین در سازمان ملل را در اختیار داشت تا اینکه در این سال این کرسی به حکومت جمهوری خلق چین واگذار شد.

در ۵ آوریل ۱۹۷۵، چیانگ کای شک رهبر جنبش استقلال طلبانهٔ مردم تایوان بر اثر حملهٔ قلبی در سن ۸۷ سالگی درگذشت. پس از او پسرش «چیانگ چینگ کو» (Chiang Ching-Kou) به عنوان نخست وزیر راه پدر را ادامه داد. در دسامبر ۱۹۹۱ انتخاباتی در تایوان برگزار شد که طی آن «لی تنگ هوی» (Lee Tengu-Hui) رئیس جمهور تایوان شد. در سال ۱۹۹۸ قطعنامهٔ استقلال تایوان بار دیگر به شورای امنیت سازمان ملل رفت ولی برای بار ششم این قطعنامه توسط حکومت پکن وتو شد. در مارس ۲۰۰۰ و در انتخابات ریاست جمهوری تایوان، «چن شویی بیان» (Chen Shui-Bian) از حزب دموکراتیک مترقی با کسب ۷۱ ٪ آرا، رئیس جمهور تایوان شد و به ۵۰ سال حکومت ناسیونالیست‌ها بر تایوان خاتمه داد. تایوان در ژانویهٔ ۲۰۰۲ به عضویت سازمان تجارت جهانی (WTO) درآمد. در اوت ۲۰۰۲، چن شویی بیان، رئیس جمهور تایوان طی یک سخنرانی به شدت به چین تاخت و اعلام کرد چین و تایوان دو کشور جدا هستند، او همچنین گفت به زودی همه‌پرسی‌ای برای به منظور استقلال تایوان برگزار می‌کند و از آن به عنوان «حقوق بشر بنیادی» یاد کرد. یک روز پیش از همه‌پرسی ۲۰ مارچ ۲۰۰۴، معاون رئیس جمهور «آنته لو» (Annette Lu) از یک ترور نافرجام که گمان می‌رود دولت چین در آن دست داشته باشد، جان سالم به در برد. سرانجام همه‌پرسی شکست خورد، زیرا تعداد آرا به ۵۰ ٪ نرسید. تنش‌ها بین چین و تایوان در مارس ۲۰۰۵ و با تصویب قانون ضد تجزیه طلبی در پارلمان چین به اوج خود رسید، در آوریل ۲۰۰۵ رهبر مخالفان دولت تایوان «حزب ناسیونالیست» که «لین چان» (Lien Chan) نام داشت با سفر به چین با هو جینتائو، رئیس جمهور چین ملاقات کرد. در ژوئن ۲۰۰۶ فساد رئیس جمهور، "چن شویی بیان" آشکار شد، در همین زمان مجلس تایوان به دلیل فساد مالی، برای رئیس جمهور و خانواده اش قرار تعقیب قضایی صادر کرد. در نوامبر ۲۰۰۶ فاش شد «وو شو چن» (Wu Shu-Chen) همسر رئیس جمهور ۴۵۰ هزار دلار از اموال عمومی را به منظور مصارف شخصی و خوشگذرانی خرج کرده‌است. رئیس جمهور تایوان با استفاده از اختیارات رئیس جمهوری برای همسرش منع تعقیب صادر کرد. در می۲۰۰۷، «سو تسنگ شانگ» (Su Tseng-Chang) نخست وزیر تایوان، استعفا داد، رئیس جمهور، «چانگ چون هسیونگ» (Chang Chun-Hsiung) را جایگزین او کرد. در انتخابات پارلمانی در ژانویهٔ ۲۰۰۸ حزب مخالف دولت، کومینتانگ (Kuomintang) "حزب دموکراتیک مترقی" وابسته به دولت را با کسب ۸۱ جایگاه از ۱۱۳ جایگاه پارلمان، شکست داد. پس از این انتخابات رئیس جمهور، چن شویی بیان، از ریاست حزب خود استعفا داد ولی کماکان رئیس جمهور تایوان باقی ماند. نتایج این انتخابات سیاست تقابل و خصومت با چین را بر سر استقلال تایوان تا حدودی تعدیل کرد.
جغرافیا
نوشتار اصلی: تایوان (جزیره)
Taiwan NASA Terra MODIS 23791.jpg

از لحاظ جغرافیایی، در عهد قدیم، تایوان با خاک اصلی چین مرتبط بود، ولی با توجه به حرکت پوسته‌های زمین، بخشی از خاکهای ارتباط دهنده دو طرف زیر آب رفته و منطقه به تنگه تبدیل شده‌است. تایوان سپس به یک جزیره مبدل شده‌است. بسیاری آثار باستانی مانند لوازم سنگی، سفالینه‌های سیاه و ضد زنگ که در مناطق مختلف تایوان از خاک بیرون آورده شد، نشان می‌دهد که فرهنگ دوره پیشاتاریخ تایوان با خاک اصلی چین یکسان است.[۱]

هم‌اکنون پایتخت تایوان، شهر تایپه با ۳ میلیون و ۱۰۰ هزار نفر جمعیت می‌باشد. مساحت تایوان ۳۵٫۹۸۰ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۲۳ میلیون و ۱۷۵ هزار نفر است. از مهمترین شهرهای تایوان می‌توان به کائوهسیونگ ۱ میلیون و ۵۱۴ هزار نفر، تای چونگ ۱ میلیون و ۰۷۰ هزار نفر، تای نان ۷۵۶ هزار نفر و کی لونگ ۴۱۱ هزار نفر اشاره کرد.
تقسیمات کشوری
تقسیمات کشوری از سال ۲۰۱۰
about this map
تایپه
تایپه نو
کیلونگ
تائویوآن
هسینچو
شهر هسینچو
میائولی
تایچونگ
چانگهوآ
پنگهو
نانتو
یونلین
چیایی
شهر چیایی
تاینان
کائوه‌سیونگ
پینگتونگ
ییلان
هوآلین
تایتونگ
استان تایوان
کینمن
استان لین‌چیانگ
(ماتسو)
استان فوجیان

        استان‌های تایوان
    چیایی
    چانگچوا
    هسینچو
    هوالین
    کائوسیونگ
    میائولی
    نانتو
    پنگهو
    پینگ تونگ
    تای جونگ
    تاینان
    تایپه
    تایتونگ
    تائو یوان
    ییلان
    یون لین

   

        شهر
    چیائی
    هسینچو
    کیلونگ
    تای چونگ
    تاینان
        استان‌های فوجیان
    کینمن
    لین چیانگ

   
اقتصاد

واحد پول تایوان، دلار تایوان با واحد جزء (سنت) نام دارد. صادرات تایوان را عمدتا کامپیوتر و قطعات آن، لوازم الکترونیکی، فلزات، منسوجات و پلاستیک تشکیل می‌دهند.

نیروگاه تایچونگ با ظرفیت تولید ۵۸۲۴ مگاوات، بزرگترین نیروگاه زغال‌سوز دنیا در این کشور قرار دارد.
مردم

بیش از چهار پنجم مردم تایوان از قوم هان می‌باشند که بین قرن هفتم تا نهم میلادی به این جزیره مهاجرت کردند. پس از آن از قرن دوازدهم میلادی مالایایی‌ها و اقوام فوکیئن و کوانگ تونگ در این جزیره ساکن شدند. نژاد ۸۴ ٪ تایوانی‌ها را تایوانی و ۱۴ ٪ را نیز چینی تشکیل می‌دهند، همچنین دین ۹۳ ٪ مردم تایوان، مخلوطی از بودایی، آیین کنفیسیوسی و تائویست و ۵ ٪ نیز مسیحی هستند. زبان رسمی تایوانی‌ها، ماندارین چینی است، زبان‌های تایوانی و هاکا نیز رایج است.
فرهنگ

    حزب پیشروی دموکرات

فرهنگ آفریقای جنوبی

به علت تنوع نژادی در کشور آفریقای جنوبی، فرهنگ " واحدی " در این کشور نمی‌توان یافت. امروزه تنوع غذایی در این کشور که متأثر از فرهنگ‌های مختلف حاضر در آن است باعث شده جهانگردان و حتی به سرمایه گذاری در تهیه آن دست بزنند. علاوه بر غذا، موسیقی و رقص هم از نمادهای فرهنگی این کشور هستند.

سبک غذا در آفریقای جنوبی بسیار وابسته به گوشت است و معمولاً در مجالسی با نام " برائی (braai) مورد استفاده قرار می‌گیرد. همچنین آفریقای جنوبی یک تولید کننده قوی مشروب تبدیل شده‌است و برخی از بهترین تاکستان‌های جهان در دره‌های اطراف استلن بوش فرانس چوک پارل باری دال قرار دارند.

موسیقی آفریقای جنوبی نیز بسیار متنوع است. بسیاری از نوزاندگانی که در دوران آپارتاید به زبان انگلیسی یا آفریکانس می‌خوانده‌اند سبک منحصر به فردی با نام واتیو (Kwaito) را پدید اورده‌اند. از میان این افراد می‌توان به برندافاسی اشاره کرد. که با آهنگ “Weekend Special” که به زبان انگلیسی خواند به شهرت رسید.

از دیگر خوانندگان معروف می‌توان به لیدی اسمیت بلک مامبازو اشاره کرد و همچنین سوتو استرینگ کوارتت که موزیک کلاسیک را به سبک آفریقایی اجرا می‌کند. خوانندگان سفید پوست و رنگین پوست آفریقایی از سبک آفریقایی سنتی کمتر استفاده می‌کنند وبیشتر به سبک‌های اروپایی مانند گروه‌های متال غربی (سیثر)[۱] تمایل نشان می‌دهند. موسیقی آفریکانس دارای گونه‌های مختلفی است مانند استیو هافمیر معاصر و گروه پانک راک فوکوف پلی سیکار .
خانه‌هایی در کوه‌های دراکنزبرگ.

اکثریت جمعیت سیاه پوست این کشور هنوز در مناطق روستایی زندگی می‌کنند و از زندگی ساده و فقیرانه‌ای برخوردارند. با این وجود موسیقی، و رقص سنتی توسط همین مردم زنده مانده‌است و هر چه سیاه پوستان شهری و یا غرب زده می‌شوند فرهنگ و سنت شان کمرنگ تر می‌شود. اغلب سیاه پوستان شهرنشین علاوه بر زبان ماروی خود زبان انگلیسی یا آفریکانس صحبت می‌کنند متکلمان به زبان هایب خویسان که به زبان‌های رسمی نیستند بسیار اندک هستند این زبان یکی از هشت زبان به رسمیت شناخته شده در آفریقای جنوبی است عده اندکی از مردم هم به زبان‌های در معرض انقراض صحبت می‌کنند و عمده آنها از قبیله khoi – sau هستند که از موقعیت‌های اجتماعی پایینی برخوردار است با این وجود تعدادی از گروه‌های اقلیت تلاش می‌کند از زبان‌های در حال انقراض بیشتر استفاده کننده و آنها را زنده نگه دارند.

شیوه زندگی اقلیت سفید پوست بسیار شبیه به شیوه زندگی سفید پوستان اروپای غربی آمریکای شمالی و استرالیا است[۱].

علی رغم تبعیضات گسترده تحت تأثیر آپارتاید رنگین پوستان ترجیح می‌دهند با سفید پوستان ارتباط برقرا کنند تا سیاه پوستان و به خصوص رنگین پوستانی که به زبان آفرکانس صحبت می‌کنند زبان و مذهبی مشابه زبان و مذهب آفریقایی‌های سفید پوستان دارند.
آسیایی‌های ساکن آفریقای جنوبی که اغلب از هند به اینجا آمده‌اند فرهنگ، زبان و عقاید مذهبی خود را حفظ کرده‌اند و مسیحی هندو و یا سنی هستند و به انگلیسی صحبت می‌کنند و عده‌ای هم به گوجاراتی و زبان تامیل سخن می‌گویند اغلب هندی‌ها توسط کشتی معروف ترورو (Truro) به عنوان خدمتکاران قرار دادی به ناتال وارد شدند و در مزارع نیشکر به خدمت گرفته شدند چینی‌ها بعد از هندی‌ها در رده دوم مهاجران آفریقای جنوبی قرار دارند و با افزایش مهاجرت از تایوان تعدادشان در حال افزایش است. از آنجا که طبق آپارتاید تایوانی‌ها سفید پوست هستند و نه آسیایی فرهنگشان نیز بیشتر به سفید پوستان شبیه‌است تا به بقیه آسیایی‌های زرد پوست.

آفریقای جنوبی

جمهوری آفریقای جنوبی کشوری در جنوب آفریقا و در سواحل دو اقیانوس اطلس و هند است.

این کشور سه پایتخت متفاوت دارد. قوهٔ مجریه در پرتوریا، پارلمان در کیپ تاون و قوهٔ قضائیه در بلوم فونتین مستقر است. پرجمعیت‌ترین شهر آن نیز ژوهانسبورگ است.

آفریقای جنوبی با کشورهای نامیبیا، بوتسوانا، زیمباوه، موزامبیک، سوازیلند و لسوتو (کشوری که در سرزمین آفریقای جنوبی محصور شده‌است) هم‌مرز است.

آفریقای جنوبی به دو دلیل تکاملی متفاوت را نسبت به دیگر کشورهای آفریقایی تجربه کرده‌است. اول اینکه مهاجرت از اروپا کمی بعد از این‌که شرکت هند شرقی هلند ایستگاهی در مکان امروزی کیپ تاون ایجاد کرد، آغاز شد. دوم اهمیت راهبردی آبراه کیپ است که با بسته شدن کانال سوئز در طی جنگ ۶ روزه بیشتر مسجل شد و همچنین منابع کانی غنی این منطقه باعث اهمیت بیشتر این کشور در میان کشورهای غربی بخصوص در اواخر سدهٔ نوزدهم شد که بعدها در دوران جنگ سرد اهمیت بیشتری پیدا کرد. به دلیل مهاجرت آفریقای جنوبی از لحاظ نژادی بسیار متنوع است. بزرگ‌ترین جمعیتهای دورگه و اروپایی و هندی در آفریقا در این کشور مستقر هستند. سیاه‌پوستان آفریقای جنوبی کمتر از ۸۰ درصد جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند.

منازعات نژادی بین اقلیت سفیدپوستان و سیاهپوستان اکثریت در تاریخ و سیاست آفریقای جنوبی نقش مهمی را بازی کرده‌است و به دوره تاریخی آپارتاید در آفریقای جنوبی منجر شده‌است که در سال ۱۹۴۸ توسط حزب ملی آفریقای جنوبی تأسیس شد. اگر چه از قبل جداسازی نژادی در این کشور وجود داشت. قوانینی که آپارتاید را تعریف می‌کردند در سال ۱۹۹۱ به تدریج توسط حزب ملی لغو شدند و این به دلیل منازعات خشونت آمیز بود که شامل تحریم‌های اقتصادی بین‌المللی از سوی جامعه بین‌الملل می‌شد. این منازعات بین اکثریت سیاهپوستان و بسیاری از سفید پوستان، رنگین پوستان و هندیان اتفاق می‌افتاد.

این کشور از معدود کشورهای آفریقایی است که در آن هیچ وقت کودتا نشده و انتخابات منظم در طول یک سده اخیر در آن بر‌گزار شده‌است. با این حال اکثریت سیاهپوستان تا سال ۱۹۹۴ دارای حق رای نبود. این کشور از اعضای بنیان‌گذار اتحادیه آفریقا است و بزرگترین اقتصاد را در میان اعضای آن دارد. سازمان ملل، اتحادیه کشورهای همسود، سازمان تجارت جهانی، صندوق بین‌المللی پول، گروه ۷۷ و گروه ۲۰ از دیگر سازمان‌های بین‌المللی است که آفریقای جنوبی در آن‌ها عضویت دارد.

نظام سیاسی این کشور دمکراسی پارلمانی است اما برخلاف روش معمول در جمهوری‌های پارلمانی پست ریاست دولت و ریاست کشور در یک رئیس‌جمهور منتخب پارلمان ادغام شده است. پارلمان این کشور از دو مجلس تشکیل می‌شود. مجلس علیا با نام شورای ملی استان‌ها و مجلس سفلی با نام مجمع ملی.

آفریقای جنوبی ۱۱ زبان رسمی دارد؛ ۹ زبان از زبان‌های آفریقایی خانوادهٔ بانتو و دو زبان اروپایی؛ یکی زبان آفریکانس که از هلندی ریشه گرفته و زبان اکثریت سفیدپوستان و دورگه‌های این کشور است و دیگری زبان انگلیسی که در تجارت و عرصهٔ عمومی استفاده زیادی دارد اما فقط پنجمین زبان پرگویشور در خانه‌هاست.

اغلب از آفریقای جنوبی به‌عنوان ملت رنگین‌کمان یاد می‌کنند، این اصطلاح را اسقف اعظم دسموند توتو خلق کرد و بعدها رئیس‌جمهور آفریقای جنوبی نلسون ماندلا از آن به عنوان استعاره‌ای برای توصیف پیشرفت‌های جدید تنوعات فرهنگی نشات گرفته از ایدئولوژی آپارتاید استفاده کرد. آفریقای جنوبی میزبان جام جهانی ۲۰۱۰ بود و این نخستین بار بود که این تورنمنت در آفریقا بر‌گزار شد.

محتویات

    ۱ تاریخ
        ۱.۱ گذشته‌های دور
        ۱.۲ ورود اروپایی‌ها
        ۱.۳ فعالیت هلندی‌ها
        ۱.۴ ورود بریتانیا
        ۱.۵ جنگهای بوئر
        ۱.۶ تبعیض نژادی در سالهای پس از جنگ جهانی دوم
        ۱.۷ آزادی ماندلا و انتخابات آزاد
    ۲ سیاست
    ۳ جغرافیا
    ۴ تقسیمات کشوری
    ۵ قدرت نظامی
    ۶ ورزش
    ۷ آموزش و پرورش
    ۸ اقتصاد و کشاورزی
    ۹ مردم
        ۹.۱ زبان‌ها
    ۱۰ فرهنگ
    ۱۱ رسانه‌ها
    ۱۲ پیومد به بیرون
        ۱۲.۱ دولت
        ۱۲.۲ پلیس
        ۱۲.۳ موسیقی، تئاتر، سرگرمی و هنر
        ۱۲.۴ دیدگاه‌های کلی
        ۱۲.۵ گردشگری
        ۱۲.۶ زبان‌ها
    ۱۳ پانویس

تاریخ
نوشتار اصلی: تاریخ آفریقای جنوبی


گذشته‌های دور

آفریقای جنوبی دارای تعدادی از قدیمی‌ترین آثار باستانی موجود در قاره آفریقا است. سنگوارههای بسیاری در غارهای استرک‌فونتاین(Strekfontein)، کرومدرای(Kromdraai)و ماکاپانسگات(Makapansgat) وجود دارند که نشان می‌دهند که آسترالوپتسین(Australopithecine) از سه میلیون سال پیش در آنجا حضور داشته‌اند. همچنین نمونه‌های گوناگونی از انسان‌های اولیه که شامل انسان ماهر، انسان راست‌قامت و انسان امروزی یعنی انسان خردمند می‌شود در آن جا یافت شده است.
ورود اروپایی‌ها

تاریخ نوشتاری آفریقای جنوبی با شرح دریانوردان اروپایی که از راه‌های بازرگانی هند شرقی می‌گذشتند آغاز می‌شود. نخستین دریانورد اروپایی که موفق شد از این آبراه گذر کند، کاوشگر پرتقالی بارتلومیو دیاس در سال ۱۴۸۸ میلادی بود. او هنگام بازگشت به لیسبون مکانی را که کشف کرده بود «دماغه طوفان‌ها»[۱] نامید، اما هنری دریانورد، که پشتیبان مالی دیاس بود، نام آن را به «دماغه امید نیک»[۲] که اشاره‌ای به راهی برای رسیدن به سرزمین هند بود، تغییر داد.
فعالیت هلندی‌ها

رخ دادن تعدادی سانحه دریایی که در ساحل آفریقای جنوبی رخ داد، علاوه بر نوشته‌های دریانوردان ابتدایی، شرح‌های نجات یافتگان سوانح دریایی اولین شرح‌های کتبی تاریخ این کشور هستند. دو سده پس از سال ۱۴۸۸ میلادی به بعد تعدادی از گروه‌های ماهیگیری که شامل دریانوردان پرتغالی می‌شدند، در ساحل ساکن شدند ولی شرح کتبی از آنها باقی نمانده‌است. در سال ۱۶۵۳، جان ون ریسبک به نمایندگی کمپانی هند شرقی هلند محلی برای تهیه خواربار در دماغه امید نیک (آرزوی خوب) تأسیس کرد. در سده‌های ۱۷ و ۱۸ میلادی این جمعیت هلندی به آرامی بیشتر شد و سرانجام ساکنین هلندی مردم شوسا واقع در منطقه رودخانه ماهی را دیدند و پس از آن جنگهایی به نام جنگهای مرزی کیپ به دلیل تصاحب زمین و دام شکل گرفت.

برای رفع کمبود نیروی کار کیپ از اندونزی، ماداگاسکار و هند بردگانی آورده شدند. علاوه بر این، رهبران دردسر سازی که اغلب از اشراف بودند از مستعمرات هلند به آفریقای جنوبی تبعید شدند. این گروه از بردگان سرانجام جمعیتی را تشکیل دادند که اکنون به عنوان مالایی‌های کیپ شناخته می‌شوند. آنها از سوی استعمارگران اروپایی اغلب دارای مقام اجتماعی بهتری محسوب شده‌اند و همچنین صاحب زمین نیز شدند و با توسعه آپارتاید، زمین‌های خود را از دست دادند.

بسیاری از نوادگان این برده‌ها که اغلب با ساکنین هلندی ازدواج کردند بعدها با بازماندگان خوی‌خوی به عنوان رنگین‌پوستان کیپ در یک رده قرار گرفتند. با ادغام بیشتر در بین جمعیت رنگین پوستان کیپ و مردم شوسا و دیگر مردم آفریقای جنوبی حال آنها حدود ۵۰ درصد از کیپ غربی را دربرگرفته‌اند.
ورود بریتانیا

امپراتوری بریتانیا، دماغه امید نیک را برای مرتبط نمودن راه بر روی هند و استرالیا در سال ۱۷۹۷ فتح نمود. کمپانی هند شرقی هلند ورشکسته شد و بریتانیای کبیر مستعمره کیپ را در سال ۱۸۰۵ به خود اضافه کرد. بریتانیا جنگ‌های مرزی علیه شوسا را ادامه داد و مرز شرقی را از طریق قلعه‌هایی که در طول رودخانه ماهی ساخته بود و استحکام بخشیدن آن از طریق حمایت از اسکان بریتانیایی‌ها بیشتر به سمت شرق کشانید. به دلیل فشار جوامعی که خواستار لغو برده‌داری بودند، مجلس عوام بریتانیا تجارت جهانی برده خود را در سال ۱۸۰۶ و سپس برده داری را در تمامی مستعمره‌های خود در سال ۱۸۳۳ لغو کرد.
جنگهای بوئر

کشف الماس در سال ۱۸۶۷ و طلا در سال ۱۸۸۶ مشوق جدی رشد اقتصادی و مهاجرت گسترده و منجر به تضعیف وضعیت بومیان آفریقایی شد. بوئرها با موفقیت در مقابل دست‌درازیهای بریتانیا در طول جنگ اول بوئر (۱۸۸۰ تا ۱۸۸۱) مقاومت کردند و از تاکتیک‌هایی استفاده کردند که مناسب با شرایط محلی بود. مثلاً بوئرها لباسهای خاکی رنگی می‌پوشیدند که همرنگ با زمین بود و در حالی‌که سربازان بریتانیایی یونیفرم‌های رنگ قرمز روشن می‌پوشیدند که آنها را هدف‌های آسانی برای تیراندازان ماهر بوئری می‌ساخت. بریتانیایی‌ها با تعداد نفرات بیشتر و بدون لباسهای قرمز دوباره به جنگ برگشتند و در جنگ دوم بوئر (۱۸۹۹ تا ۱۹۰۲) شرکت کردند. تلاش بوئرها برای اتحاد با آلمانی‌های آفریقای جنوب غربی بهانه‌ای دیگر دست بریتانیایی‌ها داد تا کنترل جمهوری بوئر را نهایتاً به دست گیرند.
زنان وبچه‌های بوئرید در اردوگاه‌های کار اجباری بریتانیایی.

در جنگ دوم بوئر، بوئرها به شدت مقاومت کردند ولی عاقبت بریتانیا توانست نیروهای آنها را شکست دهد و از تعداد نفرات بیشتر خود و کمک‌های خارجی و اردوگاههای کار اجباری و همچنین تاکتیک جنجال برانگیز زمین سوخته به خوبی استفاده کند. قرارداد ورنیگینگ حاکمیت مطلق بریتانیا بر جماهیر آفریقای جنوبی را تصریح کرد و دولت بریتانیای کبیر موافقت کرد تا بدهی سه میلیون پوندی دولتهای آفریقایی را به که به دلیل جنگ تحمیل شده بود را بپردازد. یکی از مفاد اصلی این قرار داد که جنگ را به اتمام می‌رساند این بود که سیاهان بجز در مستعمره کیپ، حق رای ندارند.

بعد از چهار سال مذاکره اتحادیه آفریقای جنوبی از مستعمره کیپ و استان کوازولوناتال و همچنین جمهوری‌های منطقه آرنج فری و ترانسوال در ۳۱ ماه می سال ۱۹۱۰ دقیقاً ۸ سال پس از پایان جنگ دوم بوئر تشکیل شد. این اتحادیه نوعی حکومت سلطنتی بود. در سال ۱۹۳۴ حزب آفریقای جنوبی و حزب ملی آفریقای جنوبی برای تشکیل حزب متحد آفریقای جنوبی و به دنبال آشتی بین آفریقایی‌ها و سفید پوستانِ انگلیسی‌زبان ادغام شدند. ولی اتحادیه به دلیل ورود به جنگ جهانی دوم به عنوان متحد بریتانیا از هم پاشید. حرکتی که حزب ملی به شدت مخالف آن بود.
تبعیض نژادی در سالهای پس از جنگ جهانی دوم

در سال ۱۹۴۸ حزب ملی آفریقای جنوبی از طریق رای‌گیری به قدرت رسید و آغاز به انجام یک رشته قوانین مبنی بر جداسازی نژادی که به نام «آپارتاید» شناخته می‌شود، کرد. این تبعیض در مورد ثروت به دست آمده از صنعتی سازی سریع دهه‌های ۵۰، ۶۰ و ۷۰ میلادی نیز به کار رفت. در حالی که اقلیت سفیدپوستان از بالاترین استاندارد زندگی قاره آفریقا، که برابر سطح زندگی در کشورهای غربی جهان اول بود، برخوردار گشته بودند، اکثریت سیاه‌پوستان از لحاظ هرگونه استانداردی همچون درآمد، تحصیل و حتی ورود به ادارات دولتی مورد تبعیض قرار داشتند.

دولت برآمده از آپارتاید، میان یک سیاه‌پوست، هندی و یا رنگین پوست آفریقای جنوبی به مانند مردم کشورهایی همچون غنا و تانزانیا فرقی قائل نبود و با تمامی آنها به عنوان شهروند درجه آخر رفتار می‌کرد.
آزادی ماندلا و انتخابات آزاد

آپارتاید نژادی روز به روز در جهان باعث جنجال بیشتر می‌شد و به تحریم‌های خارجی کشورهای غربی و شورش و سرکوبهای داخلی انجامید. از سرکوب شدید توسط دولت متشکل از سفیدپوستان و مقاومت، اعتصاب، راهپیمایی، اعتراض و خرابکاری توسط احزاب ضد آپارتاید به‌ویژه کنگره ملی آفریقا (ANC) دیرزمانی ادامه یافت. در سال ۱۹۹۰ دولت حزب ملی نخستین گام برای مذاکره کناره‌گیری از قدرت را با لغو ممنوعیت کنگره ملی آفریقا و دیگر نهادهای سیاسی چپ‌گرا برداشت و نلسون ماندلا را بعد از ۲۷ سال زندان آزاد کرد. قوانین آپارتاید به تدریج از کتاب‌های قانون حذف شدند و اولین انتخابات چند نژادی در سال ۱۹۹۴ بر‌گزار شد. حزب ANC با اکثریت آراء پیروز انتخابات شد و از آن زمان تاکنون قدرت را در دست داشته‌است.

میلیون‌ها نفر از مردم آفریقای جنوبی که اکثراً سیاهپوست هستند، همچنان در فقر و حاشیه شهرها زندگی می‌کنند. بسیاری این امر را میراث رژیم آپارتاید می‌دانند و همچنین بسیاری این فقر را ناشی از ناکامی دولت اخیر در مقابله با موضوعات اجتماعی می‌دانند. البته دیگر عوامل را از جمله ضعف در قوانین مالی و پولی دولت، برای تضمین تقسیم ثروت و رشد اقتصادی را نیز مقصر می‌دانند. به هر حال سیاست مسکن ANC در شرایط زندگی بسیاری از طریق تغییر جهت هزینه‌های مالی و پیشرفت سیستم جمع آوری مالیات بهبود حاصل کرده‌است.
سیاست
بخش مرکزی پروتوریا، پایتخت اجرایی آفریقای جنوبی

آفریقای جنوبی ۲ مجلس دارد: شورای ملی استان‌ها (یا مجلس اعیان) با ۹۰ عضو و مجمع ملی آفریقای جنوبی (یا مجلس عوام) با ۴۰۰ عضو. اعضای مجلس عوام برحسب جمعیت انتخاب می‌شوند. نصف اعضا از طریق لیست ملی و نصف دیگر از طریق لیست استان‌ها انتخاب می‌شوند. ۱۰ عضو برای نمایندگی هر استان در شورای انتخابات بدونن توجه به جمعیت آن استان انتخاب می‌شود. هر دومجلس هر ۵ سال یک بار بر‌گزار می‌شود دولت در مجلس عوام تشکیل می‌شود و رهبر حزب اکثریت در مجلس ملی رئیس جمهور می‌شود.

کنگره ملی آفریقا (ANC) در سیاست آفریقای جنوبی پیشرو است و در آخرین انتخابات عمومی سال ۲۰۰۴ ۶۹٫۷ درصد آراء و ۶۶٫۳ درصد آراء انتخابات شهرداری ۲۰۰۶ را به دست آورد. مهم‌ترین چالش در مقابل ANC حزب متحد دمکرات‌ها است که در انتخابات ۲۰۰۴ و ۲۰۰۶ به ترتیب ۱۲٫۴ و ۱۴٫۸ درصد آرا را به دست آورد. رهبر این حزب تونی لئون است. حزب پیشرو قبلی یعنی حزب ملی جدید که آپارتاید را از طریق سلف خود به وجود آورد از سال ۱۹۹۴ تا بحال همیشه در انتخابات تحقیر شده و سرانجام به انحلال کشیده شد. آنها تصمیم گرفتند تا در ۹ آوریل ۲۰۰۵ با ANC ادغام شوند. دیگر احزاب سیاسی اصلی در مجلس حزب آزادی اینکاتا که نماینده مردم زولو است و دموکرات‌های مستقل که به ترتیب ۶٫۹۷ و ۱٫۷ درصد آرا را در انتخابات ۲۰۰۴به دست آوردند.

بعد از نلسون ماندلا ، تابو امبکی و ژاکوب زوما به ریاست جمهوری رسیدند.
جغرافیا

    نوشتار اصلی: جغرافیای آفریقای جنوبی


تقسیمات کشوری
شمال غرب
کیپ شمالی
گائوتنگ
لیمپوپو
امپومالانگا
ایالت آزاد
کوازولو-ناتال
کیپ شرقی
کیپ غربی

هنگامی که آپارتاید در سال ۱۹۹۴ ملغی شد دولت ناچار شد تا بانتوسان‌های مستقل و نیمه‌مستقل قبلی را به ساختار سیاسی آفریقای جنوبی تبدیل کند. به همین دلیل چهار استان قبلی با نام‌های استان کیپ، استان کوازولو ناتال، ایالت آرنج فری و ترانس وال کنار گذاشته شدند و ۹ استان دیگر جایگزین آنها شدند. این استان‌های جدید از استان‌های پیشین کوچک‌ترند که برای تخصیص منابع بیشتر این طور کوچک در نظر گرفته شده‌اند.

این ۹ استان به ۵۲ بخش تقسیم می‌شوند که ۶ تای آنها شهرداری کلان‌شهرها و ۴۶ تای آنها شهرداری بخش‌ها هستند. ۴۶ بخش‌داری خود به ۲۳۱ شهرداری تقسیم می‌شوند. بخش‌داری‌ها همچنین شامل ۲۰ بخش مدیریتی (که اغلب منطقه حفاظت‌شده هستند) هستند که مستقیماً توسط بخش‌داری‌ها اداره می‌شوند. ۶ شهرداری کلان‌شهر اعمال بخش‌ها و شهرداری‌های محلی را انجام می‌دهند.
قدرت نظامی

نیروهای مسلح آفریقای جنوبی که به نیروهای دفاعی ملی آفریقای جنوبی (SANDF) معروف هستند در سال ۱۹۹۴به وجود آمدند. قبلاً نام آن‌ها نیروی دفاعی آفریقای جنوبی (SADF) بود و نیروی جدید هم SADF و هم نیروی نظامی سازمان‌های مبارز برای آزادی که به (MK) [Umkhonto we sizwe] معروفند ارتش آزادی خواهی مردمی آزانیان (APLA) و نیروهای دفاعی سابق (سرزمین مادری) را دربرمی گیرد. SANDF به چهار شاخه ارتش آفریقای جنوبی نیروی هوایی آفریقای جنوبی نیروی دریایی آفریقای جنوبی و خدمات بهداشتی نظامی آفریقای جنوبی تقسیم می‌شود. در سالهای اخیر SANDF به عنوان نیروی اصلی حافظ صلح قاره آفریقا تبدیل شده و در عملیات‌های حفظ صلح سازمان ملل در جنگ‌های داخلی جمهوری دموکراتیک کنگو و بروندی شرکت کرده‌است. این ارتش بخشی از نیروهای صلح‌بان چندملیتی سازمان ملل است.

در دهه ۷۰ میلادی آفریقای جنوبی برنامهٔ تولید سلاح‌های هسته‌ای خود را آغاز کرد و ممکن است یک آزمایش هسته‌ای با نام واقعه Vela را در سال ۱۹۷۹ در اقیانوس اطلس اجرا کرده باشد اما پس از آن برنامه هسته‌ای خود را کنار گذاشته و پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای را در سال ۱۹۹۱ امضا کرد و زرادخانه کوچک خود را نابود نمود. این کشور تنها کشور آفریقایی است که توانسته سلاح اتمی تولید کند و تا امروز تنها کشوری در دنیاست که داوطلبانه زرادخانه جنگ‌افزار هسته‌ای خود را نابود نموده‌است.
ورزش

    نوشتار اصلی: ورزش آفریقای جنوبی

راگبی ۱۵ نفره، فوتبال و کریکت سه ورزش محبوب در این کشور است. راگبی ورزش اول سفیدپوستان اروپایی‌تبار، فوتبال ورزش اول سیاهان آفریقایی‌تبار و کریکت محبوب‌ترین ورزش آسیایی‌های عمدتاً هندی‌تبار و سفیدپوستان انگلیسی‌زبان است. این کشور میزبان جام جهانی هر سه این رشته‌های ورزشی [فوتبال (۲۰۱۰)، کریکت (۲۰۰۳ - مشترک با کنیا و زیمباوه) و راگبی (۱۹۹۵)] بوده و دو قهرمانی در جام جهانی راگبی (۱۹۹۵ در اولین حضور و ۲۰۰۷) و سه بار حضور در نیمه‌نهایی جام جهانی کریکت (۱۹۹۲، ۱۹۹۹ و ۲۰۰۷) را به دست آورده‌است. هاکی روی چمن، دو و میدانی، مشت‌زنی، شنا، گلف و موج‌سواری از دیگر رشته‌های ورزشی محبوب در این کشور است.
آموزش و پرورش

مقطع ابتدایی ۷ سال نخست آموزش و پرورش این کشور را دارد. در عصر آپارتاید مدارس سیاهان با بودجهٔ ناکافی روزگار سپری می‌کردند.

آفریقای جنوبی دانشگاههای زیاد و همچنین بزرگی دارد. آموزش‌ها به زبان آفریکانس می‌باشد.

این کشور در سال‌های ۰۵-۲۰۰۲ میزان ۵٫۴% از تولید ناخالص کشور را ویژهٔ آموزش و پرورش خود کرده بود.
اقتصاد و کشاورزی

    نوشتار اصلی: اقتصاد آفریقای جنوبی

    نوشتار اصلی: کشاورزی آفریقای جنوبی


مردم
نقشه‌ای که در آن زبان‌های آفریقای جنوبی نمایش داده شده‌است: رنگ‌های روشن‌تر نشان‌دهنده کثرت کمتر است. آفریکانس به رنگ آبی، دبل (Ndebele) به رنگ قهوه‌ای، زبان سوتوی شمالی به رنگ صورتی سوتوی جنوبی به رنگ خاکستری، زبان سواتی به رنگ زرد، زبان تسونگا (Tsonga) به رنگ بنفش، زبان تسوانا به رنگ قرمز، زبان وندا به رنگ زیتونی، زبان خوسا به رنگ ارغوانی، و زبان زولو (Zulu) به رنگ سبز

    نوشتار اصلی: مردم آفریقای جنوبی


زبان‌ها

آفریقای جنوبی ۱۱ زبان رسمی دارد: زبان آفریکانس انگلیسی آفریقای جنوبی فهرست زبان‌های ملی هند از لحاظ تعداد زبان‌ها در رتبه اول است وپس از آن آفریقای به خوبی قرار دارد. زبان انگلیسی در سراسر جهان و از جمله آفریقای جنوبی گویشوران زیادی دارد اما پرمتکلمترین زبان آفریقای جنوبی به شمار نمی‌آید. ۱۱ نام رسمی برای آفریقای جنوبی وجود دارد که به ازای هر زبان یک نام مستقل در نظر گرفته شده‌است.

همچنین در این کشور ۹ زبان رسمی آفریقایی وجود دارد: زبان فاناگالو، زبان خوئی, زبان لوبدو، زبان خوسا، زبان ناما زبان دبل شمالی, زبان فوتی زبان نس و زبان اشاره‌ای آفریقای جنوبی. این زبان‌ها گاهی در مقاله‌های رسمی به کار گرفته می‌شوند. شهرت آنها و تعداد مکان‌های رسمی به کار گرفته می‌شوند. شهرت آنها و تعداد گویشوران‌شان کم است.

بسیاری از زبان‌های غیررسمی قبیله‌های سان و خوی خوی شامل لهجه های محلی است که به سمت شمال کشور یعنی نامیبیا و بوتسوانا هم کشیده شده‌اند. مردم این کشورها از لحاظ قبیله با بقیه آفریقایی تفاوت دارند و به عنوان جوامع شکارچی معروف هستند. آنها به حاشیه رانده شده‌اند. اغلب زبان‌های شان در حال تبدیل شدن به زبان‌های انقراض یافته است.

بسیاری از سفید پوستان آفریقای جنوبی به زبان‌های اروپایی مانند پرتغالی (که سیاه پوستان آنگولا و موزامبیک هم به آن سخن می‌گویند) آلمانی و یونانی صحبت می‌کنند و بسیاری از آسیایی‌های مقیم آفریقای جنوبی و هندی‌ها به زبان‌های آسیای جنوبی مانند هندی گوجاراتی و زبان تامیل صحبت می‌کنند.
فرهنگ

    نوشتار اصلی: فرهنگ آفریقای جنوبی

به علت تنوع نژادی در کشور آفریقای جنوبی، فرهنگ «واحدی» در این کشور نمی‌توان یافت. امروزه تنوع غذایی در این کشور که متأثر از فرهنگ‌های مختلف حاضر در آن است باعث شده جهانگردان و حتی به سرمایه گذاری در تهیه آن دست بزنند. علاوه بر غذا، موسیقی و رقص هم از نمادهای فرهنگی این کشور هستند.