خشخاش یا کوکنار، گیاه علفی یک‌سالهٔ گل‌دار است که برای تولید تریاک از آن استفاده می‌شود. این گیاه از خانواده شقایق یا خشخاش (Papaveraceae) و از جنس Papaver است. گیاه خشخاش از تیر تا مرداد گل می‌دهد. بخش‌های مختلف خشخاش به ویژه شیرهٔ خشک‌شدهٔ کاس‌برگ آن که به تریاک معروف است خاصیت آرام‌بخش، ضد درد و ضد اسهال دارد. از این گونه آلکالوییدهایی استخراج می‌شود که مصارف دارویی و صنعتی بسیاری دارد از جمله مورفین، تبایین، کدیین، نارسیین و چند آلکالویید مهم دیگر. همچنین این گونه واریته و کولتیوارهای زیاد و گوناگونی نیز دارد. پس از رسیدن میوه که به صورت کپسول است با خراشیدن آن شیرابه سفیدرنگی بدست می‌آید که با خشک کردن آن (آب آن گرفته شود) ماده‌ای قهوه‌ای رنگ به نام تریاک حاصل می‌شود. در زبان انگلیسی با نام Poppy seed نیز شناخته می‌شود.
محتویات
۱ تاریخچه
۲ روغن خشخاش
۳ خواص درمانی
۴ پزشکی
۵ عوارض احتمالی
۶ پانویس
۷ منابع
تاریخچه
استفاده از روغن خشخاش به دوران کهن باز می‌گردد. گیاه خشخاش در حدود ۳۴۰۰ سال پیش از میلاد در میان‌رودان کشت می‌شده است.[۲] تصاویر روغن خشخاش در آثار باقی‌مانده از سومریان یافت شده‌اند. سومریان خشخاش را گیاه شادی (Hul Gil) می‌نامیدند.[۳] ساخت و استفاده از اپیوم در دوران مینوسی‌ها شناسائی شده است. یونانی‌های باستان آن را اپیوم نامیدند.
روغن خشخاش
موارد مصرف: عمدتاً مصرف خوراکی دارد و دارای مزه‌ای تلخ که بر گرفته از طبیعت سرد و خشک آن است. در داروسازی نیز طیف مصرفی وسیعی دارد و به صورت استعمال بر اندام‌های خارجی نیز کاربرد دارد.
خواص درمانی
درمان سردرد و آبریزش بینی
کاهنده اشتها و کند کننده هاضمه
کاهنده میل جنسی و شل کننده عضو مورد نظر (به صورت مالیدن بر روی آن)
پزشکی
استفاده دارویی - روغن خشخاش (کاربرد در پزشکی)
استرالیا، ترکیه و هندوستان تولید کنندگان عمده خشخاش برای اهداف پزشکی و داروهای ساخته شده بر اساس خشخاش می‌باشند، از قبیل مرفین و کدئین. ایالات متحده آمریکا سیاست ذخیره‌سازی ۸۰٪ از مواد خام نارکوتیک خود از تولید کنندگان تجاری اش، هندوستان و ترکیه را در پیش روی دارد.
عوارض احتمالی
در صورت مداومت استعمال بر ناحیه پشت گردن باعث کند شدن فعالیت عصبی و کاهش حافظه می‌شود.