اسلامیه، شهری است در بخش مرکزی شهرستان فردوس (استان خراسان جنوبی). جمعیت این شهر در سال ۱۳۸۵ شمسی، ۵٬۱۶۷ نفر بوده‌است.[۲]
محتویات
۱ موقعیت
۲ نام‌گذاری
۳ پیشینه
۴ جستارهای وابسته
۵ منابع
موقعیت
شهر اسلامیه، در ۳۴ درجه و ۲ دقیقه عرض جغرافیایی شمالی و ۵۸ درجه و ۱۳ دقیقه طول شرقی و در ارتفاع ۱۳۳۰ متری از سطح دریا قرار گرفته‌است. این شهر در ۵ کیلومتری شمال شرقی شهر فردوس و در مسیر جاده فردوس-مشهد واقع شده است.
نام‌گذاری
پیش از پایه‌گذاری این شهر، «باغو» (در لهجهٔ محلی، معادل باغان است که همان باغها معنا می‌دهد) معرف این محدوده بوده‌است. دلیل این نام‌گذاری این بود که در گذشته باغ‌های مردم فردوس در این محل قرار داشته و در واقع محل اقامت تابستانی اکثر آنها نیز همین باغها بوده‌است. لذا مردم فردوس نام «باغو» (باغها) را در برابر «شهر» (که همان فردوس و محل اصلی زندگی آنان می‌باشد) استفاده می‌کرده‌اند. نام«باغو» به مرور از رواج افتاد و در حال حاضر به جز عدهٔ معدودی (که اکثراً معمرین فردوسی هستند) دیگر از این نام استفاده نمی‌کنند.
پیشینه
اسلامیه در سال ۱۳۲۹ شمسی که روستایی بیش نبود، تنها دارای ۲۲۱ نفر سکنه بود. این شهر تا پیش از زلزله سال ۱۳۴۷، به صورت دو آبادی مقصودآباد و بهشت‌آباد از ییلاقات فردوس به شمار می‌رفت و جمعیت ساکن ثابت چندانی نداشت. پس از زلزله که با تخریب کامل فردوس همراه بود، یکی از علما و روحانیون بزرگ خراسان، مرحوم دانش سخنور که در آن زمان در فردوس از محبوبیت بالایی برخوردار بود، مردم فردوس را ترغیب به مهاجرت به این منطقه و ساخت شهر جدید فردوس در محل فعلی اسلامیه نمود. به این ترتیب، تعدادی از مردم فردوس به این منطقه مهاجرت کردند ولی بخش عمده مردم در محلی که در نزدیکی شهر قدیمی ساخته شده بود ساکن شدند. این اتفاق حتی از دید گزارشگران غربی هم مخفی نماند. میشل فوکو در گزارشی برای روزنامه کوریره دلاسرا به این موضوع اشاره کرده‌است.[۳] پس از این رخداد، جمعیت اسلامیه افزایش یافت به طوری که جمعیت آن در سال ۱۳۵۵ شمسی به ۳٬۷۳۱ نفر (۸۳۲ خانوار) افزایش یافت و در سال ۱۳۶۵ شمسی به ۴٬۴۶۷ نفر (۱٬۰۵۷ خانوار) رسید.
اسلامیه از گذشته به سبب برخورداری از باغ‌های زیبا، محل گردشگاهی اهالی فردوس به شمار می‌آمد. خیابان طویلی که آب در دو طرف آن جاری بود و چنارهای کهنسال آن را سیراب می‌کرد، زیبایی خاصی به این نقطه ییلاقی داده بود.
مردم آن آریایی و با لهجه فردوسی (خاص جنوب خراسان و بازمانده از دوران سامانیان)تکلم می‌کنند. دینشان اسلام است و مذهب شیعه اثنی عشری دارند.
پوشش گیاهی طبیعی محل شامل کلپوره، شاه‌تره، درمنه، پودنه و گیاهان مرتعی است و جانوران وحشی از جمله گرگ، شغال، روباه، خرگوش، کبک و سینه‌سیاه در پیرامون آن زندگی می‌کنند.