تربیت معلم به نوعی مرکز آموزش عالی گفته می‌شود که هدف آن تربیت و پرورش آموزگار برای سطوح مختف آموزشی از دبستان تا دبیرستان است. در ایران مراکز تربیت معلم متعددی برای تربیت معلمان مقاطع ابتدایی، راهنمایی و تربیت دبیر برای دبیرستان‌ها و هنرستان‌ها وجود داشت که در قالب دانشگاه فرهنگیان متمرکز شدند. به افراد پذیرفته شده و شاغل به تحصیل در تربیت معلم، حقوق دانشجویی داده می‌شود.[۱] سازمان مرکزی این دانشگاه، در تهران مستقر بوده و ۳۲ پردیس برادران و ۳۲ پردیس خواهران در استان‌ها (۳۱ استان و یک مرکز برای شهرستان‌های استان تهران) راه‌اندازی شده‌اند.[۱]
محتویات
۱ تاریخچه تربیت معلم در ایران
۲ تاریخچه تربیت معلم در خارج
۳ برنامه درسی
۴ جستارهای وابسته
۵ منابع
تاریخچه تربیت معلم در ایران
در ایران، نخستین مرکز تربیت معلم در سال ۱۲۹۸ خورشیدی به نام دارالمعلمین مرکزی به ریاست ابوالحسن فروغی تأسیس شد. در سال ۱۳۹۰ دانشگاه فرهنگیان تاسیس شد و از سال ۱۳۹۱ شروع به کار کرد.
تاریخچه تربیت معلم در خارج
آموزش معلمان تا پیش از آغاز عصر نوین مردم سالاری و قرون ۱۷ و ۱۸ میلادی مورد غفلت بود. اوّلین مؤسسهای که برنامه منظم آموزش معلمان را ارائه میکرد مؤسسه برادران مسیحی بود که در سال ۱۶۸۵ به وسیله دو کشیش فرانسوی به نامهای دلاسال و جان بابیتیس تأسیس شد.
برنامه درسی
برنامه درسی تربیت معلم باید استعداد تربیت عناصر حرفهای با ویژگیهای یادگیرندگی، پژوهندگی و توان مشارکت در صحنه خلق دانش حرفهای یا همان تربیت معلم فکور را داشته باشد. این برنامه درسی باید به گونهای فازبندی شده باشد که به سهم خود اجازه جذب بهترینها به این حرفه حساس و خطیر را بدهد. این اتفاق مستلزم آن است که، اولا، برنامه فرصت تشخیص بهترین ها از میان جامعه داوطلبان ورود به حرفه معلمی را از نظام آموزشی به طور سیستماتیک سلب ننماید و ثانیا، جامعه داوطلبان از متقاضیانی تشکیل شده باشد که با آگاهی و درایت اطمینان بخشی قصد ورود به این حرفه را کرده باشند.